แหล่งที่มาและอิทธิพล การแสดงรายการแหล่งข้อมูลทั้งหมดที่ Verne ใช้นั้นไม่สามารถสรุปได้ครบถ้วน แต่สามารถสังเกตได้ว่างานส่วนใหญ่ของเขามุ่งเน้นไปที่ เวลา ของ เขา เอง . ใน ความทรงจำในวัยเด็กและวัยเยาว์ ของเขา Jules Verne กระตุ้นให้เกิดอิทธิพลบางประการ:
"ฉันรู้เงื่อนไขของทะเลอยู่แล้ว และฉันเข้าใจกลยุทธ์ดีพอที่จะติดตามมันในนวนิยายเกี่ยวกับการเดินเรือของ เฟนิมอร์ คูเปอร์ ซึ่ง ฉันไม่สามารถเบื่อที่จะอ่านซ้ำด้วยความชื่นชม" [ 351 ] นอกจากนี้เขายังเขียนว่า เขา ชื่นชม Johann David Wyss ' Swiss Robinson มากกว่า Robinson Crusoe ของ Daniel Defoe อีก ด้วย
สำหรับ Marie A. Belloc ที่มาสัมภาษณ์เขา เขาอธิบายวิธีการทำงานของเขาว่า "[...] นานมาแล้วก่อนที่จะมาเป็นนักประพันธ์ ฉันมักจะจดบันทึกมากมายขณะอ่านหนังสือ หนังสือพิมพ์ นิตยสาร หรือวารสารทางวิทยาศาสตร์ บันทึกเหล่านี้ได้รับการจัดประเภทตาม หัวข้อ ที่เกี่ยวข้อง และฉันแทบไม่ต้องบอกคุณเลยว่าเนื้อหานี้มีค่าเพียงใด” [ 352 ] Belloc สังเกตว่าบันทึกเหล่านี้ถูกเก็บไว้ในตู้เก็บของกระดาษแข็ง สิ่งเหล่านี้ถูกเก็บไว้ที่ ห้องสมุดเทศบาลอาเมียงส์ (กองทุนปิเอโร กอนโดโล เดลลา ริวา ) [ 353 ]
ในบรรดานิตยสารที่เขาใช้มากที่สุด Le Tour du monde ซึ่ง เป็น วารสารการเดินทาง และ Bulletin of the Geographical Society มีความโดดเด่น [ 354 ] นอกจากนี้ยังมีการบันทึกไว้ใน Family Museum , The Picturesque Store , La Science illustrée , The Illustrated Universe , Maritime and Colonial Review , Education and Recreation Store หรือแม้แต่ใน Paris Medical Gazette [ 355 ]
งานวรรณกรรมของเขาติดต่อกับนักเขียนหลายคนเช่น Victor Hugo , Walter Scott , Charles Dickens , Robert Louis Stevenson , Alexandre Dumas , George Sand , Edgar Allan Poe , Guy de Maupassant , Émile Zola , Charles Baudelaire ... สำหรับโคตรของเขา [ 356 ] หรือ Xavier de Maistre , Chateaubriand , ETA Hoffmann ... สำหรับผู้ที่อยู่ข้างหน้าเขา [ 357 ] .
โดยเฉพาะด้านวิทยาศาสตร์ เขา เรียกญาติ เช่น Joseph Bertrand หรือ Henri Garcet สำหรับวิชาคณิตศาสตร์ [ 358 ] Albert Badoureau สำหรับฟิสิกส์ [ 359 ] หรือ Paul น้อง ชาย ของเขา สำหรับการนำทาง [ 360 ]
รูปแบบและโครงสร้างการเล่าเรื่อง " Jules Verne ! สไตล์ไหน! ไม่มีอะไรนอกจากคำนาม! »
— กิโยม อะพอลลิแนร์ [ 361 ] .
หลังจากงานวิจัยเบื้องต้นในหัวข้อที่เขาเลือก Jules Verne ได้กำหนดแนวหลักของนวนิยายในอนาคตของเขา: "ฉันไม่เคยเริ่มอ่านหนังสือโดยไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้น ตรงกลาง และจุดสิ้นสุดจะเป็นอย่างไร" [ 362 ] . จากนั้นเขาก็ร่างโครงร่างของบทต่างๆ และเริ่มเขียนเวอร์ชันแรกด้วยดินสอ " ทิ้งระยะไว้ครึ่งหน้าเพื่อแก้ไข" [ 362 ] จากนั้นเขาก็อ่านเรื่องทั้งหมดและเขียนทับด้วยหมึก เขาถือว่างานที่แท้จริงของเขาเริ่มต้นด้วยการพิสูจน์ชุดแรก จากนั้นเขาก็แก้ไขแต่ละประโยคและเขียนใหม่ทั้งบท [ 363 ] . ต้นฉบับของ Jules Verne เป็นพยานถึงงานสำคัญของการแก้ไข การเพิ่มเติม การเขียนใหม่ซึ่งเขาดำเนินการ และการวิพากษ์วิจารณ์และบันทึกต่างๆ มากมายของบรรณาธิการของ เขา [ 364 ] เป้าหมายของเขาคือการเป็นสไตลิสต์ตัวจริงในขณะที่เขาเขียนถึง Hetzel:
“คุณบอกฉันใจดีและแม้กระทั่งสิ่งที่ประจบสอพลอเกี่ยวกับสไตล์การพัฒนาของฉัน แน่นอนว่าคุณต้องพาดพิงถึงข้อความเชิงพรรณนาที่ฉันปรับใช้อย่างดีที่สุด [...] สงสัยนะว่าไม่อยากเติมหวานให้ฉันสักหน่อยเหรอ? ฉันรับรองกับคุณผู้อำนวยการคนดีของฉัน ไม่มีอะไรที่จะทำให้เป็นสีน้ำตาล ฉันกลืนอย่างถูกต้องและไม่ได้เตรียมตัวเลย [...] ทั้งหมดนี้เพื่อบอกคุณว่าฉันพยายามที่จะเป็น นักออกแบบ มากแค่ไหน (คือ Jules Verne ที่ขีดเส้นใต้) แต่จริงจัง; มันเป็นความคิดตลอดชีวิตของฉัน [...]” [ 365 ] . ในจดหมายถึง Mario Turiello [ 366 ] Jules Verne อธิบายวิธีการของเขาว่า “สำหรับแต่ละประเทศใหม่ ผมต้องจินตนาการถึงนิทานเรื่องใหม่ ตัวละครเป็นเพียงรอง เท่านั้น
Jean-Paul Dekiss ศึกษาสไตล์ของ Jules Verne เขียนว่า “ความสัมพันธ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขากับการศึกษาทำให้ Jules Verne เป็นนักเขียนสำหรับเด็ก ความสนใจด้านสารคดีที่เขานำเสนอต่อวิทยาศาสตร์ทำให้เขากลายเป็นนักเขียนทางวิทยาศาสตร์ ความสำเร็จในความคาดหมายของเขา ผู้แต่งนิยายวิทยาศาสตร์; การผจญภัยทำให้เขาได้รับการจำแนกโดยนักวิจารณ์วรรณกรรมว่าเป็นนักเขียนยอดนิยมอันดับสอง โดยพื้นฐานแล้วการผลักไสการวิเคราะห์ทางจิตสังคมนั้นถือว่าไม่มีความลึก รูปแบบที่โปร่งใสถูกเปลี่ยนให้เป็นสไตล์ที่ไม่มีอยู่จริง เข้าใจ ผิดอะไรอย่างนี้!...” [ 367 ]
นักเขียนบางคนยกย่องสไตล์ของ Jules Verne เช่น Ray Bradbury , Jean Cocteau , Jean-Marie Le Clézio , Michel Serres [ 368 ] , Raymond Roussel , Michel Butor , Péter Esterházy [ 369 ] และ Julien Gracq [ 370 ] , Régis เดเบรย์ [ 371 ] . มิเชล ไลริส เขียนว่า: “พระองค์จะคงอยู่ เมื่อผู้เขียนคนอื่นๆ ในยุคของเราถูกลืมไปนานแล้ว” [ 372 ] .
จูลส์ เวิร์นจึงใช้การผจญภัยในนวนิยาย ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ เทคนิค และวิทยาศาสตร์ ทั้งหมดนี้เพื่อสร้างจินตนาการ เขาไม่ได้หยุดอยู่เพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ และผ่านความรู้ ใช้ประโยชน์จากแหล่งที่มาของเขาเพื่อไปไกลกว่าความเป็นจริง “พวกเขาทำให้ตัวละครและการกระทำของพวกเขามีความโปร่งใส เป็นความสว่างโดยเฉพาะซึ่งเป็นความฝัน มนต์เสน่ห์ และตำนาน ” [ 373 ] แดเนียล คอมเปเร กล่าวเพิ่มเติมว่า: “เวิร์นมีแนวโน้มที่จะสวมความเป็นจริง นำเสนอตัวละครและเหตุการณ์สมมติลงในเรื่องราวและคำอธิบายที่เขาอ่าน แนวโน้มนี้ยังพบได้ในเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ที่เวิร์นอุทิศให้กับนักเดินทางผู้ยิ่งใหญ่ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึง ศตวรรษ ที่ 19 ” [ 374 ]
ธีมส์ การ์ตูน โดย Jules Verne “จะรวบรวมข้อมูลที่แท้จริงเกี่ยวกับโลกใต้ทะเลจากแหล่งที่ถูกต้อง” ตีพิมพ์ใน วารสาร d'Oran , 1884. เบื้องหลังความหลากหลายที่ชัดเจน ประเด็นสำคัญที่ทำให้งานของ Jules Verne มีความสามัคคีอย่างลึกซึ้ง แทบไม่มีการระบุไว้ในผลงานบางชิ้น แต่บางชิ้นก็กลายเป็นแก่นของเรื่อง ตัวอย่างง่ายๆ รังสีสีเขียว อันโด่งดังนี้ ซึ่งตั้งชื่อให้กับนวนิยายปี 1882 ได้ถูกกล่าวถึงแล้วในงานก่อนหน้านี้และจะมีอยู่ในนวนิยายเรื่องต่อ ๆ ไปด้วย หัวข้อเหล่านี้ของ Ariadne ให้การ เชื่อม โยงกันกับงานเขียนทั้งหมดของ Verne ทุกรูปแบบรวมกัน (เรื่องสั้น โรงละคร Voyages extraordinaires ภาพร่าง บทกวี) [ 375 ]
ตัวละคร ตัวละครใน ผล งาน ของ Jules Verne มีการ ศึกษา หลาย เรื่อง ในบรรดาสิ่งหลัก:
Francois Angelier , พจนานุกรมจูลส์ เวิร์น. สิ่งแวดล้อม ตัวละคร สถานที่ ผลงาน , Pygmalion, 2549 Maryse Ducreu-Petit ตัวละครตัวที่สองและเพิ่มตัวละครเป็นสองเท่า ใน Jean Bessière, Modernités de Jules Verne , PUF, 1988, p. 139-155 René Escaich ตัวละครและตัวละคร ใน การเดินทางผ่านโลก Vernian ฉบับ La Boëtie, 1951, p. 149-171 Cornelis Helling ตัวละครที่แท้จริงในผลงานของ Jules Verne , Bulletin de la Société Jules-Verne no 2 , 1936, p. 68-75 Claude Lengrand, Dictionary of "Extraordinary Voyages" , เล่มที่ 1, Encrage, 1998, พจนานุกรมตัวละคร , หน้า 1. 75-267 ลุค คาสแซร์ ภายใต้การดูแลของ ฌาค นัวเรย์ ระบบตัวละครใน The Extraordinary Voyages of Jules Verne วิทยานิพนธ์ปริญญาเอกวรรณคดีฝรั่งเศส Paris IV-Sorbonne, 1999, 671 หน้า ใน 3 เล่ม Alexandre Tarrieu , ผู้หญิง, ฉันรักคุณ (ศึกษาตัวละคร) (เกี่ยวกับตัวละครหญิงทุกตัวในงาน), Revue Jules Verne no 9 , 2000, p. 71-116 117 วีรบุรุษและตัวละครสำหรับการทัวร์สหรัฐอเมริกา , Jules Verne Review No. 15 (สำหรับอักขระอเมริกัน), 2003 นักดาราศาสตร์ในงานของ Jules Verne , Revue Jules Verne no 21 , 2006 ต่อต้านกลุ่มเซมิติกและแบ่งแยกเชื้อชาติ Topoi หาก Jules Verne มีอิทธิพลต่อผู้อ่านและนักเขียน นิยายวิทยาศาสตร์ รุ่น ต่อรุ่น งานของเขาก็โดดเด่นจาก โทโปอีทางวรรณกรรม ในสมัยของเขา
ภาพเหมา รวม เกี่ยวกับการต่อต้านยิว มีอยู่ในงานบางชิ้น [ 377 ] โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน Hector Servadac [ 378 ] :
“ตัวเล็ก ขี้ โรค ตาดูมีชีวิตชีวาแต่จอมปลอม จมูกโด่ง เคราแพะสีเหลือง ผมรุงรัง เท้าใหญ่ มือยาวเป็นตะขอ พระองค์ทรงนำเสนอลักษณะนี้จนเป็นที่รู้จักของชาวยิวชาวเยอรมัน และเป็นที่รู้จักในหมู่ คน ทั้งปวง เขาเป็นผู้ถือครอง กระดูกสันหลังที่อ่อนนุ่ม เป็นจานของหัวใจ มงกุฎที่ตัดขน และผู้ตัดไข่ เงินคงจะดึงดูดสิ่งมีชีวิตได้เหมือนกับแม่เหล็กดึงดูดเหล็ก และถ้าไชล็อคคนนี้ประสบความสำเร็จในการรับเงินจากลูกหนี้ของเขา เขาคงจะขายเนื้อของเขาในราคาปลีกอย่างแน่นอน นอกจากนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นชาวยิวโดยกำเนิด เขาก็กลายเป็นโมฮัมเหม็ดในจังหวัดโมฮัมเหม็ด เมื่อกำไรของเขาเรียกร้อง เป็นคริสเตียนหากจำเป็นจะต้องเผชิญหน้ากับคาทอลิก และเขาจะกลายเป็นคนนอกรีตเพื่อหารายได้เพิ่ม ชาวยิวคนนี้ชื่ออิสอัค ฮาคาบุต »
—เฮค เตอร์ เซอร์วา ดัก บทที่ 18
“ชาวยิวจำนวนมากที่ปิดเสื้อผ้าของตนจากขวาไปซ้ายขณะที่พวกเขาเขียน – ตรงกันข้ามกับเผ่าพันธุ์อารยัน »
—คลอดิอุส บอมบาร์นัค , ไอ
เวิร์นจึงใช้ทัศนคติเหมารวมของชาวยิวในวรรณคดีและจินตภาพยอดนิยม ตามจิตวิญญาณของผู้ถือครอง Gobseck หรือ Nucingen แห่ง La Comédie humaine พ่อค้า แห่งเวนิส ของ เชคสเปียร์ 's Shylock ของการอ่าน Alphonse Toussenel ของเขา แหล่งข่าวว่าเขา ยังหาประโยชน์หรือจาก Victor Hugo des Burgraves ในการตีพิมพ์ของ Hector Servadac หัวหน้าแรบไบแห่งปารีส Zadoc Kahn ประณามการต่อต้านชาวยิวของ Verne อคติเชิงล้อเลียนของเขาซึ่งสอดคล้องกับการต่อต้านชาวยิวในสิ่งแวดล้อมนั้นได้ถูกนำมาใช้แล้วในเรื่องสั้นของเขา Martin Paz ในปี พ.ศ. 2395 โดยไม่มีการสำรองใด ๆ ในตอน นั้น [ 379 ] เขาอาจจะยังคงรักษาบทเรียนของอาจารย์ รับ บีและผู้จัดพิมพ์ของเขาไว้เนื่องจากลักษณะนี้ไม่ปรากฏขึ้นอีกในงานของเขา [ 380 ] Jean-Paul Dekiss อธิบายว่า: "Jules Verne น่าเสียดายที่สร้างภาพขึ้นมาในยุคที่แพร่หลายของเขาและไม่ได้วัดผลที่ตามมาจากการเลือกที่น่าเสียดายเช่นนี้ [... ] ในการป้องกันของเขาหากเขาใช้ลักษณะของชาวยิวที่ชั่วร้ายเพื่อประณาม บทบาทที่เป็นอันตรายของเงิน มันเป็นปรากฏการณ์ของดอกเบี้ยที่เขาโจมตี ไม่ใช่ชนกลุ่มน้อยทางศาสนา ” [ 379 ]
ข้อเท็จจริงอีกประการหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับชีวประวัติของ Jules Verne สามารถอธิบายภาพล้อเลียนต่อต้านกลุ่มเซมิติกของตัวละครของ Isac Hakhabut ได้ ในขณะที่เขียนนวนิยายเรื่องนี้ Jules Verne กำลังดิ้นรนกับเรื่อง Olschewitz ซึ่งเป็นครอบครัวชาวยิวในโปแลนด์ที่กำลังพาดหัวข่าวด้วยการประกาศว่าผู้แต่ง Extraordinary Voyages มีชื่อจริงว่า Julius Olschewitz [ N 22 ] เรื่องนี้ทำให้เขาโกรธ เคือง [ 381 ] จากนั้นเขาก็พยายามที่จะพิสูจน์ต้นกำเนิดคาทอลิกของเขา: “ในฐานะชาวเบรอตง ฉันอยู่ด้วยเหตุผล โดยการให้เหตุผล ตามประเพณีของครอบครัวที่เป็นคริสเตียนและโรมันคาทอลิค » (จดหมายถึงมาดามอองตวน แม็กนิน) [ 382 ] . นอกจากนี้ยังมีเสียงสะท้อนมากมายในจดหมายโต้ตอบของเขา กับ ผู้จัดพิมพ์ ของ เขา ยิ่งไปกว่านั้น ในเวลาเดียวกัน Jules Verne ก็คิดว่าตัวเองถูกปล้น (ผิด) โดย Jacques Offenbach สำหรับเทพนิยาย Voyage dans la Lune และ (ถูกต้อง) โดย Adolphe d'Ennery เพื่อสิทธิ์ในการดัดแปลง Le Tour du monde en 80 วัน ทั้งศรัทธาของชาว อิสราเอล [ 384 ] นอกจากนี้ เวิร์นยังเกลียดที่จะไปที่เมือง Antibes ในบ้านพักของผู้ร่วมงานของเขา ซึ่งมี ชีวิต ที่ค่อนข้างเสเพลในสายตาของนักเขียน [ 385 ] ต้นฉบับของ เฮคเตอร์ เซอร์วาดัก จึงมีราย ละเอียด ที่กำหนดเป้าหมาย D'Ennery อย่างไม่น่าสงสัย แต่หายไปจากเวอร์ชันที่เผยแพร่ [ 386 ]
ในตอน แรก เวิร์น ต่อต้านเดรย์ฟูซาร์ด ก่อนที่จะเปลี่ยนใจ [ 387 ] การมีสมาชิกในครอบครัวของเขาหลายคนในกองทัพ เช่น นายพล จอร์ชส อัลล็อตเต เด ลา ฟูเย ลูกพี่ลูกน้องคนแรกของเขา เป็นแบบอย่างของตัวละครเฮกเตอร์ เซอร์วาดัค ซึ่งอ่านและแก้ไขนวนิยายชื่อเดียวกัน [ 388 ] การสนับสนุนนี้สามารถเข้าใจได้ กันและกัน. ตัวอย่างเช่น ถึง Louis-Jules Hetzel เขาเขียนเกี่ยวกับเรื่อง Dreyfus Affair: “วันปีใหม่นี้จะเป็นอย่างไรท่ามกลางความโกลาหลทางศีลธรรมที่ประเทศที่ยากจนของเราได้ล่มสลายไป? ฉันแทบจะไม่รู้ แต่มันน่ารังเกียจมาก และฉันไม่สามารถบอกคุณได้มากพอว่าฉันประหลาดใจและเสียใจเพียงใดกับการแทรกแซงของปัวน์กาเรเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน และทุกอย่างจะจบลงอย่างไร? [ 389 ] และไม่กี่เดือนต่อมา วันรุ่งขึ้นหลังจากการลงคะแนนเสียงของหอการค้าที่เรียกว่ากฎหมายการขายกิจการ โดย ให้ศาล Cassation ตัดสินให้ดำเนินการแก้ไขการพิจารณาคดีของเดรย์ฟัส: "ข้าพเจ้า ผู้ต่อต้าน - ฉันเห็นด้วยในจิตวิญญาณของ เดรย์ฟูซาร์ด มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ต้องทำกับคำถามเรื่องการแก้ไข Raymond Poincaré ซึ่งในปี พ.ศ. 2439 เคยเป็นทนายความของ Jules Verne และ Louis-Jules Hetzel ในคดีหมิ่นประมาท (นักประดิษฐ์ Eugène Turpin จำตัวเองได้ในบทบาทของ Thomas Roch จากนวนิยายเรื่อง Face auflag ) ซึ่งผู้กล่าวหาของเขาถูกไล่ออกอย่างไม่ถูกต้อง [ 391 ] เดรย์ฟูซาร์ด ประท้วงต่อต้านการตัดสินใจครั้งนี้ซึ่งทำให้เกิดความเด็ดขาด
จูลส์ เวิร์น ค่อยๆ เปลี่ยนใจและหลักฐานก็ค่อยๆ สะสม มิเชล เวิร์น เดรย์ฟูซาร์ดผู้กระตือรือร้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเป็นคนแปลกหน้าต่อการเปลี่ยนแปลงทิศทาง นี้ [ 392 ] ในเวลาเดียวกัน จูล ส์ เวิร์น เขียนเรื่อง Les Frères Kip ซึ่งผู้บริสุทธิ์ถูกตัดสินให้ติดคุก [ 392 ]
จูลส์ เวิร์น แม้ว่าผู้ต่อต้านอาณานิคมจะยึดแหล่งที่มาที่เขาใช้ แต่ก็ไม่หนีจากอคติในสมัยของเขา [ 393 ] :
“แต่คนพื้นเมืองเหล่านี้” เลดี้เกลนาร์วันถามอย่างกระตือรือร้น “พวกเขาเหรอ…” “ วางใจไว้เถิด ท่านหญิง” นักวิชาการตอบด้วยกิริยาที่อ่อนโยน และไม่กระหายเลือดเหมือนเพื่อนบ้านในนิวซีแลนด์ ถ้าพวกเขาจับนักโทษ Britannia ที่หลบ หนีไป พวกเขาไม่เคยขู่ว่าจะมีตัวตนอยู่เลย เชื่อฉันเถอะ นักเดินทางทุกคนมีความเห็นเป็นเอกฉันท์ในประเด็นนี้ว่าชาวออสเตรเลียมีความหวาดกลัวต่อการนองเลือด และหลายครั้งที่พวกเขาพบพันธมิตรที่ซื่อสัตย์ในตัวพวกเขาในการต่อต้านการโจมตีของกลุ่มนักโทษที่โหดเหี้ยมกว่ามาก »
— ลูกของกัปตันแกรนท์ ตอนที่สอง บทที่สี่
ผลงานของ Jules Verne เช่นเดียวกับนักเขียนส่วนใหญ่ในสมัยนั้น บางครั้งแสดงให้เห็นถึงความถ่อมตัวหรือแม้แต่การดูถูกเหยียดหยาม "คนป่าเถื่อน" หรือ "ธรรมชาติ" อย่างสมบูรณ์แบบ:
“ไม่กี่นาทีต่อมา เรือวิกตอเรียก็ลอยขึ้นไปในอากาศและมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกภายใต้แรงกระตุ้นของลมปานกลาง “นี่ การโจมตี!” โจกล่าว “เราคิดว่าคุณถูกคนพื้นเมืองปิดล้อม” - พวกมันเป็นแค่ลิง โชคดีนะ! ตอบหมอ — จากระยะไกล ความแตกต่างไม่ได้มากนัก ซามูเอลที่รักของฉัน “ไม่ได้อยู่ใกล้เลย” โจตอบ »
- ห้าสัปดาห์ในบอลลูน บทที่สิบสี่
อย่างไรก็ตาม Jean Chesneaux และ Olivier Dumas ต่างตั้งข้อสังเกตว่า: "การเหยียดเชื้อชาติของ Jules Verne ซึ่งเป็นทัศนคติที่ดูถูกเหยียดหยามของเขา นำไปใช้กับชนชั้นปกครองและชนชั้นสูงของชนเผ่ามากกว่ากับประชาชนในแอฟริกาและโอเชียเนียโดยรวม สิ่งที่เขาประณามอย่างเต็มใจที่สุด ตามปกติของ "ความป่าเถื่อน" ของแอฟริกา คือ สุสานพิธีกรรมเนื่องในโอกาสพิธีศพของกษัตริย์ เช่น Kinglet ของคองโกใน กัปตันสิบห้าปี (ส่วนที่สอง บทที่ 12 ) หรือการเผา ครั้ง ใหญ่ ของนักโทษเพื่อเป็นเกียรติแก่การขึ้นครองราชย์ของกษัตริย์องค์ใหม่ของ Dahomey ซึ่ง Robur ยุติลงจากบนเครื่องบินของเขา (หน้า 142) » [ 394 ]
และเป็นความจริงที่ว่าคำพูดแบบนี้ยังคงมีอยู่เป็นครั้งคราว มีตัวละครหลากสีสันที่นำเสนอในแง่บวก เช่น Tom, Austin, Bat, Actaeon และ Hercules ใน A Fifteen-Year-Old Captain ("[...] ใคร ๆ ก็สามารถจดจำตัวอย่างอันงดงามของสายพันธุ์ที่แข็งแกร่งนี้ได้อย่างง่ายดาย [ …] ") เราต้องเพิ่มความป่าเถื่อนของปาปัวใน ใต้ทะเลยี่สิบพันลีก ซึ่งกัปตันนีโมถอดออกจาก "อารยธรรม" ที่ประกอบด้วยคนผิวขาวอุทาน: "แล้วพวกเขาแย่กว่าคนอื่น ๆ หรือเปล่า? คนที่คุณเรียกว่าคนป่าเถื่อน? เขาจะขับไล่ภัยคุกคามที่มีต่อลูกเรือด้วยประจุไฟฟ้าที่ไม่เป็นอันตราย ในทางกลับกันมันจะแสดงตัวเองแบบไม่สงสารเรือยุโรปเลย (เราจะรู้กันใน เกาะลึกลับ ที่เขาเป็นชาวอังกฤษ) ซึ่งคร่าชีวิตครอบครัวของเขาทั้งหมด นอกจากนี้เรายังจะได้เรียนรู้ด้วยว่ากัปตันนีโมเป็นชาวฮินดู - ดังนั้นจึงเป็นชาวเอเชีย - ผู้ที่เข้าร่วมในการ ประท้วงของ Sepoys ในปี 1857 ในที่สุด ลัทธิล่าอาณานิคมของอังกฤษในโอเชียเนียก็ถูกลงโทษหลายครั้งในการ เดินทางพิเศษ : ลูกหลานของกัปตันแกรนท์ , The Jangada , นางบรานิกัน [ 395 ] .
ยิ่งไปกว่านั้น ในนวนิยายเหล่านี้ Jules Verne มีจุดยืนที่ชัดเจนในการต่อต้านการเป็นทาส ซึ่ง เป็นจุดยืนที่เขายืนยันซ้ำหลายครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วน ที่ เกี่ยว กับ สงครามกลางเมือง เขาเป็นผู้ก่อสงครามในสาเหตุ นี้ โดยปรบมือให้ การยกเลิกในปี พ.ศ. 2391 [ 397 ] อย่างต่อเนื่อง ในด้านนี้ เขายังแน่วแน่ต่อผู้ที่รับผิดชอบและแสวงหาผลประโยชน์จากการเป็นทาส ดังนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน กัปตันสิบห้าปี เขาโจมตีนกกระจิบแอฟริกันที่หลงระเริงในสงครามทำลายล้างและการจับกุมที่มีผลตามมาด้วยการกดขี่ของพี่น้องเชื้อชาติของพวกเขา ซึ่งมักจะกลายเป็นละคร
“อิสลามสนับสนุนการค้ามนุษย์ ทาสผิวดำต้องเข้ามาแทนที่ทาสผิวขาวในอดีตในจังหวัดมุสลิม »
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ให้คนผิวดำเท่าเทียมกับคนผิวขาว เมื่อพวกเขาไม่ใช่คนป่าเถื่อน คนผิวดำจะเป็นคนรับใช้ อุทิศตนให้กับนายของพวกเขาอย่างเต็มที่ และไม่เรียกร้องสถานะอื่นใด ดังนั้น ในช่วง สองปีแห่งวันหยุด เด็กชายโมโกะซึ่งมีอายุเท่ากับเด็กคนอื่นๆ จึงเข้ารับราชการโดยสิ้นเชิง และไม่ได้มีส่วนร่วมในการลงคะแนนเสียงที่จะแต่งตั้งผู้นำของอาณานิคมเล็ก ๆ หรือในการอภิปรายใด ๆ :
“โมโกะในฐานะคนผิวดำไม่สามารถเรียกร้องและไม่อ้างใช้อำนาจของผู้มีสิทธิเลือกตั้ง [...]”
— วันหยุดสองปี บทที่ XVIII
Jean Chesneaux เน้นย้ำถึงความจริงที่ว่า "ไม่มีนวนิยายของ Vernian ที่อุทิศให้กับการขยายอาณานิคมของฝรั่งเศสเช่นนี้" มากไปกว่าการค้าทาสในมหาสมุทรแอตแลนติกที่ถูกเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง “แม้ว่าเขาจะพยายามทำความเข้าใจการต่อสู้ดิ้นรนกับอำนาจอาณานิคมและความเห็นอกเห็นใจอย่างลับๆ ของเขาต่อกลุ่มกบฏเช่นนานา-ซาฮิบ แต่จูลส์ เวิร์นก็ยอมรับว่าการครอบงำอาณานิคมเป็นข้อเท็จจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และได้รับมา ยังดีกว่านั้นว่าเป็นข้อเท็จจริงที่จำเป็นทางประวัติศาสตร์ เหนือสิ่งอื่นใด ยกตัวอย่างนวนิยายเรื่อง L ' Invasion de la mer ที่ เกี่ยวข้องกับเรื่อง
เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนวนิยายฝรั่งเศสซึ่งเขาได้เข้าถึงหลายประเภทตั้งแต่นวนิยายเชิงปรัชญาที่มี ผลงานชิ้นเอกที่ไม่รู้จักไป จนถึง นวนิยาย ที่ยอดเยี่ยม กับ La Peau de chagrin หรือแม้แต่ นวนิยาย บทกวี กับ Le Lys dans la vallée เขามีความเป็นเลิศในด้าน ความสมจริง โดยเฉพาะกับ Le Père Goriot และ Eugénie Grandet
ตามที่เขาอธิบายใน คำนำถึง La Comédie humaine โครงการของเขาคือการระบุ "สายพันธุ์ทางสังคม" ในยุคของเขา เช่นเดียวกับที่ Buffon ได้ระบุสายพันธุ์ทางสัตววิทยา หลังจากค้นพบจากการอ่าน วอลเตอร์ สก็อตต์ ว่านวนิยายเรื่องนี้สามารถมุ่งสู่ "คุณค่าทางปรัชญา" เขาต้องการสำรวจชนชั้นทางสังคมต่างๆ และบุคคลที่แต่งขึ้นเพื่อ "เขียนประวัติศาสตร์ที่ถูกลืมโดยนักประวัติศาสตร์จำนวนมาก ชนชั้นทางสังคม มากขึ้น” และ “แข่งขันกับ สถานภาพทาง แพ่ง ”
ผู้เขียนบรรยายถึงการผงาดขึ้นของ ระบบทุนนิยม การผงาดขึ้นมาของ ชนชั้นกระฎุมพี ต่อ ชนชั้น สูง ในความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนที่ประกอบด้วยการดูถูกและผลประโยชน์ร่วมกัน สนใจในสิ่งมีชีวิตที่มีโชคชะตา เขาสร้างตัวละครที่ยิ่งใหญ่กว่าชีวิต: "ทุกคนที่บัลซัค แม้แต่ประตู ก็มีอัจฉริยะ" ( โบดแลร์ )
อเล็กซานเดอร์ ดูมาส์ การประพันธ์ผลงานบางส่วนของเขามีข้อโต้แย้ง ดูมาส์จึงถูกวิจารณ์โดยนักวิจารณ์หลายคนว่าสมัยของเขาเคยขอความช่วยเหลือจาก นักเขียนปากกา โดยเฉพาะ Auguste Maquet อย่างไรก็ตาม การวิจัยร่วมสมัยแสดงให้เห็นว่าดูมาส์ได้สร้างความร่วมมือกับอย่างหลัง โดยดูมาส์ดูแลการเลือกธีมทั่วไปและแก้ไขภาพร่างของ Maquet เพื่อให้มีชีวิตชีวามากขึ้น ดังนั้นเราจึงไม่สามารถปฏิเสธความเป็นบิดาในการทำงานของเขาได้ แม้ว่าเขาอาจจะไม่สามารถผลิตผลงานชิ้นเอกทั้งหมดของเขาในปี 1844–1850 ได้หากไม่มีผู้ร่วมงานเคียงข้างเขาเพื่อทำทุกอย่างอย่างมีประสิทธิภาพและสุขุม รอบคอบ [ 1 ] ตัวละครหกตัวโดย Victor Hugo สีน้ำมันบนผ้าใบโดย Louis Boulanger พิพิธภัณฑ์วิจิตรศิลป์ Dijon ปี 1853 จากบนลงล่างและซ้ายไปขวา: Don Ruy Gomez , Don César de Bazan , Don Sallust , Hernani , la Esmeralda , Saverny งานเขียนทั้งหมดของวิกเตอร์ อูโก ซึ่งจัดเรียงและเรียบเรียงโดยผู้ดำเนินการพินัยกรรมของเขา พอล เมอริซ และ ออกัสต์ วัคเคอรี [ 110 ] ถือเป็นหัวข้อของฉบับสมบูรณ์หลายฉบับ โดยมีอักขระเกือบสี่สิบล้านตัวรวมตัวกันในเล่มประมาณห้าสิบเล่ม
"วันหนึ่งงานของฉันทั้งหมดจะสร้างส่วนที่แบ่งแยกไม่ได้ [...] หนังสือหลายเล่มที่สรุปศตวรรษนี่คือสิ่งที่ฉันจะทิ้งไว้ข้างหลังฉัน [ 111 ] "
Victor Hugo ฝึกฝนทุกประเภท: นวนิยาย บทกวี ละคร เรียงความ ฯลฯ — ด้วยความหลงใหลในพระคำ ความรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ และจินตนาการอันอุดม สมบูรณ์ [ 112 ] นักเขียนและนักการเมือง วิกเตอร์ อูโกไม่เคยพยายามสร้างความแตกต่างระหว่างกิจกรรมของเขาในฐานะนักเขียนและความมุ่งมั่นของ เขา [ 113 ] ดังนั้นเขาจึงผสมผสานกันอย่างใกล้ชิดในงานนวนิยาย พัฒนาการเชิงนวนิยาย และการไตร่ตรองทาง การเมือง [ 114 ]
งานเขียนของเขาเป็นพยานถึงความสนใจที่หลากหลายของเขาซึ่งมีตั้งแต่วิทยาศาสตร์จนถึงปรัชญา จากโลกไปจนถึงจักรวาลทั้งหมด สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงความหลงใหลในประวัติศาสตร์พอๆ กับศรัทธาของเขาในอนาคต พวกเขาได้รับแรงบันดาลใจจากทุกสิ่งที่ Hugo ได้เห็น ได้ยิน ใช้ชีวิต ทุกสิ่งที่เขาพูดในชีวิตประจำวัน
โรงละครของวิกเตอร์ อูโกเป็นส่วนหนึ่งของการฟื้นฟูประเภทละครที่ริเริ่มโดย Madame de Staël , Benjamin Constant , François Guizot , Stendhal [ 115 ] และ Chateaubriand ในละครของเขา ครอมเวลล์ ซึ่งเขารู้ว่าไม่สามารถเล่นได้ในช่วงเวลาของเขา [ 115 ] (บทละคร 6,414 บรรทัดและตัวละครนับไม่ถ้วน) เขาให้การควบคุมความคิดเกี่ยวกับโรงละครใหม่อย่างอิสระ เขาร่วมกันตีพิมพ์คำนำที่มีจุดประสงค์เพื่อปกป้องบทละครของเขา และที่เขาเปิดเผยแนวคิดของเขาเกี่ยวกับละครโรแมนติก: โรงละคร " ออลอินวัน " [ 115 ] ในขณะเดียวกัน ละครประวัติศาสตร์ ตลก ประโลมโลก และโศกนาฏกรรม เขาอ้างว่าสอดคล้องกับ เช็คสเปียร์ [ 115 ] โดยสร้างสะพานเชื่อมระหว่าง โมลิแยร์ และ คอ ร์เนล [ 116 ] ที่นั่นเขาเปิดโปงทฤษฎีของเขาเกี่ยวกับพิสดารซึ่งมาในหลายรูปแบบ [ 117 ] : จากเรื่องไร้สาระไปจนถึงเรื่องมหัศจรรย์ผ่านเรื่องเลวร้ายหรือเรื่องน่าสยดสยอง วิกเตอร์ อูโก เขียนไว้ว่า “ คนสวยมี ประเภท เดียว คนน่าเกลียดมี พัน ” แอนน์ อูเบอร์สเฟลด์ พูดถึงหัวข้อนี้เกี่ยวกับลักษณะงานรื่นเริงของโรงละครฮิวโกเลียน [ 119 ] และ การ ละทิ้งอุดมคติแห่งความงาม [ 115 ] ตามที่วิกเตอร์ อูโกกล่าวไว้ คนพิลึกต้องถูไหล่ด้วยความประเสริฐ เพราะ นี่ คือสองแง่มุมของชีวิต [ 120 ]
The Burgraves ฉากจาก องก์ ที่ 2 ในระหว่างการสร้างละครเรื่องอื่น ๆ ของเขา Victor Hugo พร้อมที่จะให้สัมปทานมากมาย [ 121 ] เพื่อทำให้สาธารณชนเชื่องและนำพวกเขาไปสู่แนวคิดเรื่องโรงละคร [ k ] . สำหรับ เขา ยวนใจ คือ เสรีนิยม ใน วรรณคดี บทละครชิ้นสุดท้ายของเขาซึ่งเขียนขึ้นระหว่างถูกเนรเทศและไม่เคยแสดงเลยในช่วง ชีวิต ของเขา ยังถูกนำมารวมกันเป็นคอลเลกชันที่มีชื่อชวนให้นึกถึง Théâtre en liberé โรงละครควรกล่าวถึงทุกคน: ผู้มีกิเลสตัณหาสมัครเล่น การกระทำหรือศีลธรรม [ 116 ] , [ l ] . โรงละครจึงมีภารกิจในการ สอน เสนอเวทีสำหรับการอภิปรายความคิด และนำเสนอ "บาดแผลของมนุษยชาติด้วยความคิดที่ปลอบโยน [ 123 ] "
วิกเตอร์ อูโก เลือกที่จะ แสดง ละครของเขาใน ช่วงศตวรรษ ที่ 16 และ 17 เป็นหลัก ค้นคว้าข้อมูลมากมายก่อนที่จะเริ่มเขียน [ 124 ] มักนำเสนอละครที่มีสามเสา: นาย , ผู้หญิง, ผู้น่าเกลียด [ 125 ] ที่เผชิญหน้าและผสมสองขั้ว โลก: นั่นคือพลังและของผู้รับใช้ [ m ] ที่ซึ่งบทบาทถูกพลิกกลับ (Ruy Blas ผู้รับใช้รับบทเป็นชาวสเปนผู้ยิ่งใหญ่) ที่ซึ่งฮีโร่พิสูจน์ได้ว่าอ่อนแอและที่ที่สัตว์ประหลาดมีแง่มุมที่น่า รัก [ n ]
วิกเตอร์ อูโกชอบเขียนร่วมกับอ เล็กซานดรีน ซึ่งเขามอบให้เมื่อเขาต้องการ รูปแบบที่เป็นอิสระมากกว่า [ 126 ] และงานเขียนร้อยแก้วของเขาหายาก ( Lucrezia Borgia , Marie Tudor )
รอบปฐมทัศน์ของ Hernani ก่อนการต่อสู้ ภาพ แกะ สลักโดย Albert Besnard ซึ่งเป็นตัวแทนของ Battle of Hernani บ้านของ Victor Hugo Victor Hugo ถ้าเขามีผู้พิทักษ์โรงละครของเขาอย่าง Théophile Gautier , Gérard de Nerval , Hector Berlioz , Petrus Borel เป็นต้น [ 127 ] ยังประสบปัญหามากมายในการนำเสนอผลงานของเขา
ประการแรกคือการต่อต้านทางการเมือง การซักถามผู้แทนอำนาจของเขาไม่เป็นที่พอใจ Marion de Lorme เป็นสิ่งต้องห้าม ราชากำลังสนุกสนาน หลังจากการแสดงครั้งแรกเช่นกัน พวก อุลตร้า โจมตี รุ ย บลาส [ 128 ]
ประการที่สองคือข้อจำกัดทางเศรษฐกิจ: มีโรงละครเพียงสองแห่งในปารีสที่สามารถแสดงละครได้ ได้แก่ Théâtre-Français และ Théâtre de la Porte-Saint-Martin โรงละครที่ได้รับเงินอุดหนุนทั้งสองแห่งนี้ไม่ได้หมุนเวียนเป็นเงินและขึ้นอยู่กับเงินอุดหนุนจากรัฐ กรรมการ ของพวกเขาลังเลที่จะรับความเสี่ยง [ 33 ] วิก เตอร์ อูโกจะบ่นเกี่ยวกับการขาดเสรีภาพที่พวกเขาเสนอ [ 129 ] นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เขาต้องผจญภัยใน โรงละครเรอเนซอง ส์
ประการที่สามและสำคัญที่สุดคือการต่อต้านจากสภาพแวดล้อมทางศิลปะนั่นเอง ศิลปินและนักวิจารณ์หลายคนในสมัยของเขาไม่เห็นด้วยกับการล่วงละเมิดหลักจรรยาบรรณทางวัฒนธรรมที่แสดงโดยโรงละครของวิกเตอร์ อูโก พวกเขาเห็นด้วยกับความคิดที่ยิ่งใหญ่ที่ยกระดับจิตวิญญาณ แต่กบฏต่อสิ่งใดก็ตามที่แปลกประหลาด หยาบคาย เป็นที่นิยมหรือไม่ สำคัญ [ 130 ] พวก เขาไม่สนับสนุนทุกสิ่งที่มากเกินไป ตำหนิเขาในเรื่องวัตถุนิยมและขาดศีลธรรม [ 131 ] พวกเขาวิพากษ์วิจารณ์แต่ละชิ้นที่นำเสนออย่างจริงจังและมักเป็นสาเหตุของการยุติงานก่อนเวลาอันควร Le roi s'amuse แสดงเพียงครั้งเดียว [ o ] เฮอร์นานี แม้ จะประสบความสำเร็จในการแสดงถึงห้าสิบครั้ง แต่ก็ไม่ฟื้นขึ้นมาในปี พ.ศ. 2376 มารี ทิวดอร์ แสดงได้เพียง 42 ครั้ง [ 132 ] เดอะ เบอร์เกรฟส์ ล้มเหลวและถูกถอนออกจากร่าง กฎหมาย หลังจากการแสดงสามสิบสามครั้ง [ 133 ] Ruy Blas ประสบความ สำเร็จ ทางการเงิน แต่ถูกนักวิจารณ์รังเกียจ [ 134 ] บัลซัคส่งไปหา มาดามฮันสก้า ความคิดเห็นที่เป็นพิษ: “Ruy Blas เป็นคนโง่เขลาอย่างมากและเป็นบทที่น่าอับอาย ไม่เคยมีพวกน่ารังเกียจและไร้สาระมาเต้นรำในละครซาราแบนด์ที่ป่าเถื่อนไปกว่านี้อีกแล้ว เขาตัดสองบรรทัดที่น่ากลัวนี้ออก: ... สหายที่น่ากลัว / เคราของเขาบานและจมูกของเขาสูง แต่พวกเขาพูดกันระหว่างการแสดงสองครั้ง ฉันยังไม่เคยไป: ฉันอาจจะไม่ไป ในการแสดงครั้ง ที่ สี่ เมื่อประชาชนมาถึง ก็ได้ยินเสียงนกหวีดสำคัญ” [ 135 ]
วิกเตอร์ อูโก นั่งอยู่ในการประชุมใหญ่ ( French Academy และ French Theatre ) มีเพียง Lucrezia Borgia เท่านั้น ที่ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์
โรงละครของวิกเตอร์ อูโกมีการแสดงเพียงเล็กน้อยในช่วงครึ่งแรก ของ ศตวรรษ ที่ 20 [ 136 ] , [ 137 ] เรื่องนี้ได้รับการอัพเดตให้ทันสมัยโดย Jean Vilar ในปี 1954 ซึ่งเป็นผู้จัดแสดง Ruy Blas และ Marie Tudor อย่างต่อ เนื่อง ผู้กำกับคนอื่นๆ ตามมา และทำให้ ลูเครซ บอร์เกีย ( เบอร์นาร์ด เจนนี่ ), เลส์ เบอร์เกรฟส์ และ เฮอร์ นานี ( อองตวน วิเตซ ) , มารี ทิวดอร์ ( แดเนียล เมสกิช ) รับบทละครของ Théâtre en liberte ( L'Intervention) , พวกเขาจะกินไหม? รางวัลพันฟรังก์ …) ถูกติดตั้งในทศวรรษ 1960 และยังคงเป็นเช่นนี้ต่อ ไป ขณะนี้เราสามารถอ่าน Théâtre en liberé ทั้งหมดนี้ได้ในฉบับที่จัดทำโดย Arnaud Laster [ 138 ] Naugrette ยังเน้นย้ำถึงความยากลำบากในการตีความโรงละคร Hugolian ทำอย่างไรจึงจะไม่เป็นคนสนุกสนานหรือน่าเบื่อ แต่ต้องไม่สุภาพเรียบร้อยแบบผิดๆ การนำเสนอสิ่งแปลกประหลาดโดยไม่หลุดไปทางภาพล้อเลียน และวิธีการจัดการกับความใหญ่โตของพื้นที่เวทีและระลึกถึงคำแนะนำของ Jean Vilar : “เล่นอย่างไร้ยางอายโดยเชื่อข้อความของวิกเตอร์ อูโก ”
เมื่ออายุได้ 20 ปี อูโกได้ตีพิมพ์บท กวี Odes ซึ่งเป็นคอลเลคชันที่นักเขียนรุ่นเยาว์ได้นำเสนอประเด็นสำคัญเกี่ยวกับฮิวโกเลียนที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก เช่น โลกร่วมสมัย ประวัติศาสตร์ ศาสนา และบทบาทของกวีโดยเฉพาะ ต่อจากนั้นก็คลาสสิกน้อยลงเรื่อยๆ โรแมนติก มากขึ้นเรื่อยๆ และ Hugo ก็ล่อลวงผู้อ่านรุ่นเยาว์ให้นึกถึงเวลาของเขาจาก Odes ฉบับต่อเนื่องกัน ( สี่ฉบับระหว่างปี 1822 ถึง 1828)
ในปี ค.ศ. 1828 อูโกได้นำ ผลงานบทกวีทั้งหมดก่อนหน้านี้ของเขา มารวมกันภายใต้ชื่อ Odes et Ballades จิตรกรรมฝาผนังทางประวัติศาสตร์ การรำลึกถึงวัยเด็ก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแบบฟอร์มยังคงตกลงกันไว้ แต่หนุ่มสาวโรแมนติกกำลังใช้เสรีภาพกับประเพณีมิเตอร์และบทกวีอยู่แล้ว ชุดนี้ยังช่วยให้เรารับรู้ถึงจุดเริ่มต้นของวิวัฒนาการที่จะคงอยู่ไปตลอดชีวิตของเขา: คริสเตียนที่เชื่อมั่นแสดงตัวเองว่ามีความอดทนมากขึ้นทีละน้อย ระบอบราชาธิปไตยของเขาซึ่งเข้มงวดน้อยลง และมอบสถานที่สำคัญให้กับมหากาพย์นโปเลียนล่าสุด ; ยิ่งกว่านั้น ห่างไกลจากการหลบเลี่ยงมรดกทางบิดา (นโปเลียน) และมรดกทางมารดา (ผู้ภักดี) ของเขา กวีเผชิญหน้ากับมันและมุ่งมั่นที่จะแสดงสิ่งที่ตรงกันข้าม (สิ่งที่เรียกว่าสิ่งที่ตรงกันข้ามของ Hugolian) เพื่อให้เหนือกว่าพวกเขา:
“หลายศตวรรษ พี่น้องผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ ต่างโชคชะตา ความปรารถนาคล้ายคลึงกัน มุ่ง สู่ เป้าหมายเดียวกันที่ถนนฝั่งตรงข้าม [ 139 ] »
- บทกวีและเพลงบัลลาด
Victor Masson , Mazeppa ภาพประกอบสำหรับ Les Orientales (ประมาณปี 1868) บ้านของวิกเตอร์ อูโก ปารีส จากนั้น ฮิวโก้ก็ย้ายออกจากงานของเขาจากความกังวลทางการเมืองแบบเร่งด่วนซึ่งเขาชอบ — ชั่วขณะหนึ่ง — ศิลปะเพื่อประโยชน์ทางศิลปะ เขาเริ่มดำเนินการใน Les Orientales (ตะวันออกเป็นธีมยอดนิยม) ในปี พ.ศ. 2372 (ปี สุดท้ายของชายผู้ถูกประณาม )
ความสำเร็จมีความสำคัญชื่อเสียงของเขาในฐานะกวีโรแมนติกมั่นใจและเหนือสิ่งอื่นใด สไตล์ของเขายืนยันตัวเองอย่างชัดเจนในขณะที่เขาบรรยายถึงสงครามอิสรภาพของกรีก ( การเลือกนำเสนอตัวอย่างของชนชาติเหล่านี้ที่กำจัดกษัตริย์ของพวกเขานั้นไม่ได้ไร้เดียงสาใน บริบททางการเมืองของฝรั่งเศส) ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้กับ ลอร์ดไบรอน หรือ เด ลาครัวซ์ ด้วย
ตั้งแต่ Autumn Leaves (1832), Songs of Twilight (1835) , Inner Voices (1837) ไปจนถึงคอลเลกชัน Les Rayons et les Ombres (1840) ธีมหลักของบทกวีโคลงสั้น ๆ ที่ยังคงปรากฏ - กวีคือ "วิญญาณแห่งพัน เสียง” ที่พูดกับผู้หญิง, พระเจ้า, เพื่อน, ถึงธรรมชาติ และสุดท้าย (กับ The Songs of Twilight ) ถึงผู้มีอำนาจที่ต้องรับผิดชอบต่อความอยุติธรรมของโลกนี้
บทกวีเหล่านี้เข้าถึงสาธารณชนได้เนื่องจากบทกวีเหล่านี้กล่าวถึงประเด็นที่คุ้นเคยด้วยความเรียบง่ายที่เห็นได้ชัด อย่างไรก็ตาม ฮิวโก้ไม่สามารถต้านทานรสนิยมของเขาต่อมหากาพย์และความยิ่งใหญ่ได้ ดังนั้นเราสามารถอ่าน ข้อต่างๆ ได้ ตั้งแต่ต้น Autumn Leaves :
“ศตวรรษนี้มีอายุสองปี! โรมเข้ามาแทนที่สปาร์ตา น โปเลียนกำลังบุกทะลวงภายใต้โบนาปาร์ต และจากกงสุลที่หนึ่งแล้ว ในหลาย ๆ ที่ หน้าผากของจักรพรรดิก็หักหน้ากากแคบ ๆ »
ช่วงเวลาแห่งการเนรเทศเป็นจุดเริ่มต้นของการสร้างสรรค์วรรณกรรม ซึ่งถือเป็นผลงานของวิกเตอร์ อูโกที่ร่ำรวยที่สุด สร้างสรรค์ที่สุด และทรงอิทธิพลที่สุด ตอนนั้นเองที่บทกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบางบทของเขา [ p ] ถือกำเนิด ขึ้น
พ.ศ. 2399 เป็น ปีแห่ง การใคร่ครวญ Hugo พูดว่า: “ Les Contemplations คืออะไร ? [...] บันทึกความทรงจำของดวงวิญญาณ [ 140 ] . " ถึงผู้จัดพิมพ์ Hetzel เขาเขียนเมื่อวันที่ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2398 ว่า " เราต้องโจมตีและฉันก็เข้าข้างฉัน เช่นเดียวกับนโปเลียน ( ที่ 1 ) ฉันให้ ทุนสำรอง ฉันทำให้กองทหารของฉันว่างเปล่าในสนามรบ สิ่งใดที่ข้าพเจ้าเก็บไว้นอกเหนือจากตัวข้าพเจ้าเอง ข้าพเจ้าก็ให้เสีย เพื่อว่า การไตร่ตรอง จะเป็นงานกวีนิพนธ์ที่สมบูรณ์ที่สุดของข้าพเจ้า เล่มแรกของฉันจะมี 4,500 ข้อ เล่ม สองมี 5,000 ข้อ รวมเกือบ 10,000 ข้อ ลงโทษ เพียง 7,000 . ฉันสร้างกิซ่าบนทรายของฉันเท่านั้น ถึงเวลาสร้าง Cheops; การไตร่ตรอง จะเป็นปิรามิดอันยิ่งใหญ่ของ ฉัน [ 141 ] »
ความสำเร็จนั้นมหัศจรรย์มาก คอลเลคชั่นออกมา 23 เมษายน พ.ศ. 2399 พิมพ์จำนวน 3,000 เล่ม วันรุ่งขึ้น พอล เมอไรซ์ ขออนุญาต อูโก้ ให้ออกรางวัลใหม่ซึ่งจะเสร็จในวันที่ 20 พฤษภาคม อีกครั้ง ที่ 3,000 น . ในระหว่างนี้ ค่าลิขสิทธิ์แรกทำให้อูโกสามารถซื้อบ้านของเขาใน โอตวีลเฮาส์ ใน เกิร์นซีย์ [ 142 ]
การกล่าวสุนทรพจน์ในเชิงโคลงสั้น ๆ โดดเด่นด้วยการเนรเทศในเกิร์นซีย์และการเสียชีวิต (เปรียบเทียบ Pauca Meae ) ของลูกสาวผู้เป็นที่รัก: การเนรเทศทางอารมณ์ การเนรเทศทางการเมือง: ฮิวโก้เริ่มต้นการค้นพบตนเองและจักรวาลอย่างโดดเดี่ยว กวีเช่นเดียวกับใน Les Châtiments แม้กระทั่งทำให้ตัวเองเป็นผู้เผยพระวจนะเสียงจากที่อื่นมองเห็นความลับของชีวิตหลังความตายและพยายามไขความลับของการออกแบบอันศักดิ์สิทธิ์ แต่ในขณะเดียวกัน การไตร่ตรอง ด้วยบทกวีเกี่ยวกับความรักและเย้ายวนมีบทกวีที่โด่งดังที่สุดบางบทที่ได้รับแรงบันดาลใจจาก Juliette Drouet . ยังมี วันพรุ่งนี้ตอนรุ่งสาง และโองการที่เขานำเสนอตัวเองในฐานะนักปฏิวัติวรรณกรรม: "[…] เหนือสถาบันการศึกษาคุณย่าและอัครมหาเสนาบดี / […] ฉันทำให้เกิดลมแห่งการปฏิวัติพัด / ฉันใส่แคปสี แดง ในพจนานุกรมเก่า [ 143 ] » Les Contemplations : งานที่มีหลายแง่มุม จึงเหมาะกับ « บันทึกความทรงจำของจิตวิญญาณ » [ q ] .
บางครั้งก็ เป็นโคลงสั้น ๆ , บางครั้งก็ เป็น มหากาพย์ , Hugo ปรากฏอยู่ในทุกด้านและในทุกประเภท: เขาประทับใจกับคนรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างลึกซึ้ง ทำให้ผู้มีอำนาจโกรธเคืองและเป็นแรงบันดาลใจให้กับกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
วิกเตอร์ อูโกเชื่อมั่นว่า "การขยายตัวของอารยธรรม" ในยุโรปไปสู่ส่วนอื่นๆ ของโลกทำให้วรรณกรรมกล่าวถึงมนุษย์ทุกคน ดังนั้น "สภาพการรับรสและภาษาที่ครั้งหนึ่งเคยแคบ" จึงไม่มีความหมายอีกต่อไป จุดประสงค์ “ในฝรั่งเศส เขาอธิบายให้ผู้จัดพิมพ์ Les Misérables ชาวอิตาลี ฟังว่า นักวิจารณ์บางคนตำหนิฉันด้วยความดีใจอย่างยิ่งที่ได้อยู่นอกเหนือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่ารสนิยมแบบฝรั่งเศส ฉันอยากให้คำสรรเสริญนี้สมควรได้รับ ” [ 144 ]
ดังที่ ซิโมน เดอ โบวัวร์ เล่า ว่า “ วันเกิดปี ที่ 79 ของเขา ได้รับการเฉลิมฉลองเป็นวันหยุดประจำชาติ ผู้คน 600,000 คนเดินขบวนอยู่ใต้หน้าต่างของเขา และมีการสร้างประตูชัยให้เขา หลังจากนั้นไม่นาน Avenue d'Eylau ก็รับบัพติศมาให้กับ Avenue Victor-Hugo และมีขบวนพาเหรดใหม่เพื่อเป็นเกียรติแก่เขาในวันที่ 14 กรกฎาคม แม้แต่ชนชั้นกระฎุมพีก็ยังชุมนุม […] ” [ 145 ]
Victor Hugo ทิ้งนวนิยายไว้เก้าเล่ม ครั้งแรก Bug-Jargal เขียนเมื่ออายุสิบหก; สุดท้าย เก้าสิบสาม เวลาเจ็ดสิบสอง นวนิยายเรื่องนี้ครอบคลุมทุกยุคทุกสมัยของนักเขียน ทุกแฟชั่น และกระแสวรรณกรรมทั้งหมดในยุคของเขา โดยไม่เคยสับสนกับสิ่งใดเลย ในความเป็นจริง นอกเหนือจากการล้อเลียนแล้ว อูโกยังใช้เทคนิคต่างๆ ของนวนิยายยอดนิยมด้วยการขยายขอบเขตและล้มล้างประเภทต่างๆ โดยไปไกลกว่านั้น [ 146 ] : ถ้า Han d'Islande ในปี 1823 Bug-Jargal ตีพิมพ์ในปี 1826 หรือ Notre-Dame de Paris ในปี 1831 มีลักษณะคล้ายกับนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ในสมัยนิยมเมื่อต้น ศตวรรษ ที่ 19 ศตวรรษพวกเขาเกินกรอบ ฮิวโก้ไม่ใช่ วอลเตอร์ สก็อตต์ และนวนิยายเรื่องนี้ได้พัฒนาไปสู่มหากาพย์และความยิ่ง ใหญ่ ร่วม กับ เขา
วันสุดท้ายของนักโทษ ในปี พ.ศ. 2372 และ โกลด เกอซ์ ในปี พ.ศ. 2377 มีส่วนร่วมในการไตร่ตรองทางสังคม โดยตรง แต่ก็ไม่สามารถให้คำจำกัดความได้ง่ายกว่า [ 147 ] สำหรับฮิวโก้เอง ต้องสร้างความแตกต่างระหว่าง "นวนิยายแห่งข้อเท็จจริงและนวนิยายแห่งการวิเคราะห์" สองเล่มสุดท้ายนี้เป็นทั้งนวนิยายอิงประวัติศาสตร์และสังคม แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือนวนิยายที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ - การยกเลิกโทษประหารชีวิต - ซึ่งไปไกลกว่ากรอบของนิยาย
Cosette ภาพประกอบสำหรับ Les Miserables โดย Émile Bayard สิ่งเดียวกันนี้อาจกล่าวได้เกี่ยวกับ Les Miserables ซึ่ง ปรากฏ ในปี 1862 ท่ามกลางยุคสัจนิยม แต่ ได้ยืมคุณลักษณะบางอย่าง มา .
ในจดหมายถึง ลามาร์ทีน วิกเตอร์ อูโกอธิบายว่า “ใช่ ตราบเท่าที่มนุษย์ได้รับอนุญาตให้ทำได้ ฉันก็อยากจะทำลายความตายของมนุษย์ ฉันประณามความเป็นทาส ฉันไล่ความทุกข์ยาก ฉันสอนความไม่รู้ ฉันรักษาโรค ฉันจุดไฟในยามค่ำคืน ฉันเกลียดความเกลียดชัง นั่นคือสิ่งที่ฉันเป็น และนั่นคือเหตุผลที่ฉันสร้าง Les Miserables ในความคิดของฉัน Les Miserables เป็น เพียงหนังสือที่มีความเป็นพี่น้องกันเป็นพื้นฐานและมีความก้าวหน้า เป็น จุด สูงสุด
ความสำเร็จที่ได้รับความนิยมอย่างน่าอัศจรรย์นี้กระตุ้นให้เกิดคำเสียดสีของชาว Goncourts โดยเฉพาะอย่างยิ่งพบว่า "เป็นเรื่องน่าขบขันที่ได้รับเงินสองแสนฟรังก์ […] ด้วยความเสียใจต่อความทุกข์ยากของประชาชน " [ 150 ]
ทุกวันนี้ยังคงสร้างความสับสนให้กับนักวิจารณ์ เพราะมันสลับไปมาระหว่างละครประโลมโลกยอดนิยม ภาพวาดที่เหมือนจริง และเรียงความเกี่ยวกับการ สอน [ 151 ]
ในทำนองเดียวกัน ใน Les Travailleurs de la mer (1866) และ L'Homme qui rit (1869) อูโกใกล้ชิดกับ สุนทรียภาพ โรแมนติก ของช่วงเปลี่ยนศตวรรษด้วยตัวละครที่ผิดรูป สัตว์ประหลาด และธรรมชาติที่น่าสะพรึงกลัว [ 152 ] . ในนวนิยาย เรื่อง นี้วิกเตอร์ อูโก แนะนำคำว่า "ปลาหมึกยักษ์" เป็น ภาษา ฝรั่งเศส
ในที่สุด ในปี ค.ศ. 1874 Quatrevingt-treize ก็ได้แสดงถึงความโรแมนติกที่เป็นรูปธรรมของธีม Hugolian เก่า: บทบาทผู้ก่อตั้งของ การ ปฏิวัติฝรั่งเศส ในจิตสำนึกทางวรรณกรรม การเมือง สังคม และศีลธรรมของ ศตวรรษ ที่ 19 จากนั้นเขาก็ผสมผสานนวนิยายและประวัติศาสตร์เข้าด้วย กัน โดยที่งานเขียนไม่ได้ทำเครื่องหมายขอบเขตระหว่างเรื่องเล่า [ 154 ]
นวนิยายของ Hugolian ไม่ใช่ "ความบันเทิง": สำหรับเขา ศิลปะจะต้องสั่งสอนและโปรด [ ] ในเวลาเดียวกัน และนวนิยายเรื่องนี้มักจะเป็นที่รับฟังการอภิปรายทางความคิดเกือบตลอดเวลา ค่าคงที่นี้ดำเนินไปในนวนิยายผู้เลิกทาสในวัยหนุ่มของเขา และยังคงดำเนินต่อไปในวัยผู้ใหญ่ ผ่านการพูดนอกเรื่องมากมายเกี่ยวกับความ ทุกข์ ยากทางวัตถุและศีลธรรมใน Les Misérables [ t ]
กวีหรือนักประพันธ์ อูโกยังคงเป็นนักเขียนบทละครแห่งความตาย [ 155 ] และวีรบุรุษของเขา เช่นเดียวกับวีรบุรุษแห่งโศกนาฏกรรม กำลังดิ้นรนกับข้อจำกัดภายนอกและความตายที่ไม่อาจโอนอ่อนได้ บางครั้งก็เนื่องมาจากสังคม ( Jean Valjean ; Claude Gueux ; วีรบุรุษแห่ง วันสุดท้ายของนักโทษ ) บางครั้งก็มาจากประวัติศาสตร์ ( เก้าสิบสาม ) หรือแม้แต่การกำเนิดของพวกเขา ( Quasimodo ) รสชาติแห่งมหากาพย์ สำหรับผู้ชายที่ต้องดิ้นรนกับพลังแห่งธรรมชาติ สังคม ความตาย ไม่เคยละทิ้งฮิวโก้ [ 156 ] ; นักเขียนมักจะพบผู้ฟังของเขาเสมอโดยไม่เคยยอมจำนนต่อแฟชั่นและไม่มีใครแปลกใจที่เขาจะกลายเป็นคนคลาสสิกในช่วงชีวิตของ เขา [ 157 ]
Victor Hugo รวบรวมสุนทรพจน์หลักและตำราทางการเมืองของเขาในคอลเลกชัน Actes et parole ซึ่งตีพิมพ์เป็นสามเล่มในปี พ.ศ. 2418 และ พ.ศ. 2419 ชื่อ ก่อนการถูกเนรเทศ ตามลำดับ ซึ่งครอบคลุมช่วงเวลาตั้งแต่ พ.ศ. 2384 ถึง พ.ศ. 2394 ระหว่างการถูกเนรเทศ ในปี พ.ศ. 2395 ถึง พ.ศ. 2413 นับตั้งแต่ถูกเนรเทศ ในช่วงหลายปีหลังจากการกลับมายังฝรั่งเศสระหว่างปี พ.ศ. 2413 ถึง พ.ศ. 2419 ซึ่งมีการเพิ่มเล่มที่สี่ด้วย ตั้งแต่ เนรเทศ ในช่วงระหว่าง พ.ศ. 2419 ถึง พ.ศ. 2428
เขาเป็นศัตรูตัวฉกาจของ นโปเลียนที่ 3 เขาเขียนผลงานสองชิ้นที่มุ่งเป้าไปที่บุคคลของจักรพรรดิโดยตรง ได้แก่ จุลสาร นโปเลียน เลอ เปอตี ซึ่งเขียนและตีพิมพ์ในปี พ.ศ. 2395 ใน กรุงบรัสเซลส์ ไม่กี่เดือนหลังจากการ ลี้ ภัยของเขา และ Histoire d'un crime เรื่องราวของเหตุการณ์ รัฐประหารเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2394 ซึ่งเขาเริ่มเขียนในปี พ.ศ. 2395 และไม่ได้รับการตีพิมพ์จนกระทั่งในเวลาต่อมาหลังจากที่เขากลับจากการถูกเนรเทศในปี พ.ศ. 2420 และ พ.ศ. 2421
วิกเตอร์ อูโกเดินทางบ่อยครั้งจนถึงปี ค.ศ. 1871 จากการเดินทางของเขา เขานำสมุดสเก็ตช์ภาพและบันทึกต่างๆ กลับ มา [ 158 ] , [ 159 ] เราจึงสามารถอ้างอิงเรื่องราวการเดินทางไปเจนีวาและเทือกเขาแอลป์กับชาร์ลส โนเดียร์ [ 160 ] ได้ นอกจากนี้ ในแต่ละปีเขายังออกเดินทางร่วมกับ Juliette Drouet เป็น เวลา หนึ่ง เดือนเพื่อสำรวจดินแดน ใน ฝรั่งเศสหรือยุโรป และกลับมาพร้อมกับโน้ตและ ภาพวาด จากการเดินทางบนแม่น้ำไรน์สามครั้ง (พ.ศ. 2381, พ.ศ. 2382, พ.ศ. 2383) เขาได้นำชุดจดหมาย บันทึกย่อ และภาพวาดที่ตีพิมพ์ในปี พ.ศ. 2385 กลับมาและเสร็จสิ้นในปี พ.ศ. 2388 [ 161 ] ในช่วง ทศวรรษที่ 1860 เขาข้าม ราชรัฐลักเซมเบิร์ก หลายครั้ง ในฐานะนักท่องเที่ยว เมื่อเขาเดินทางไปยัง แม่น้ำไรน์ ของเยอรมัน (พ.ศ. 2405, พ.ศ. 2406, พ.ศ. 2407, พ.ศ. 2408) ย้อนกลับไปที่ ปารีส ในปี พ.ศ. 2414 เขาหยุดเดินทาง [ 158 ]
[ 399 ]
ดอสโตเยฟสกี้, ฟีโอดอร์ มิคาอิโลวิช โคตร งานของ Dostoevsky มีอิทธิพลอย่างมากต่อวัฒนธรรมรัสเซียและโลก มรดกทางวรรณกรรมของนักเขียนได้รับการประเมินแตกต่างกันทั้งในและต่างประเทศ เวลาได้แสดงให้เห็นว่าหนึ่งในบทวิจารณ์แรกของ V. G. Belinsky ปรากฏว่าถูกต้อง: “ พรสวรรค์ [ของ Dostoevsky] ของเขาอยู่ในประเภทของผู้ที่เข้าใจและรับรู้ไม่ได้โดยฉับพลัน ในเส้นทางอาชีพของเขา พรสวรรค์มากมายจะปรากฏ ขึ้น ซึ่งจะต่อต้านเขา แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะถูกลืมอย่างแม่นยำในเวลาที่เขาไปถึงจุดสุดยอดแห่งความรุ่งโรจน์ของ เขา
N. N. Strakhov ถือว่าคุณสมบัติสร้างสรรค์ที่โดดเด่นหลักของ Dostoevsky คือ "ความสามารถในการเห็นอกเห็นใจในวงกว้างมาก ความสามารถในการเห็นอกเห็นใจกับชีวิตในการแสดงออกที่เป็นพื้นฐาน ความเข้าใจที่สามารถค้นพบการเคลื่อนไหวของมนุษย์อย่างแท้จริงในจิตวิญญาณที่บิดเบี้ยวและถูกระงับซึ่งดูเหมือนจะสิ้นสุด" ความสามารถในการ "วาดชีวิตภายในของผู้คนด้วยความละเอียดอ่อนอย่างยิ่ง" ในขณะที่ใบหน้าหลักเขาแสดง "คนอ่อนแอจากเหตุผลหนึ่งหรืออีกเหตุผลหนึ่งที่ป่วยทางจิตถึงขีด จำกัด สุดท้ายของความเสื่อมโทรมของความแข็งแกร่งทางจิตไปจนถึงการทำให้ขุ่นมัวของ จิตใจไปสู่อาชญากรรม” Strakhov เรียกการต่อสู้ว่า "ระหว่างประกายไฟของพระเจ้าที่สามารถลุกไหม้ในตัวทุกคน กับโรคภัยไข้เจ็บภายในทุกประเภทที่เอาชนะผู้คน" [ 349] เป็นธีมงานของเขาที่สม่ำเสมอ
ก่อนปี 1917 ในปี 1905 บรรณาธิการ ของ Russian Biographical Dictionary A. A. Polovtsov เขียนว่าแม้จะมีวรรณกรรมมากมายเกี่ยวกับ F. M. Dostoevsky การประเมินที่ครอบคลุมและเป็นกลางของเขาในฐานะนักเขียนและบุคคลหนึ่งก็ถูกขัดขวางโดยการละเว้น การตัดสินและมุมมองที่ขัดแย้งกัน [350 ] .
D. P. Mirsky วิทยานิพนธ์หลักบางส่วน (แต่ไม่ใช่ทั้งหมด) ของบทความเกี่ยวกับ Dostoevsky ซึ่ง V. V. Nabokov ใช้ 50 ปีต่อมา [K 5] “ มีความโดดเด่นด้วยความรู้รอบด้านความเฉียบคมของการประเมินความหลงใหลในการโต้เถียงซึ่งบางครั้งก็นำไปสู่อัตนัย” [351] ถือว่าดอสโตเยฟสกีเป็นบุคคลที่ซับซ้อนมากทั้งจากมุมมองทางประวัติศาสตร์และจิตวิทยา ชี้ให้เห็นถึงความจำเป็นที่จะสร้างความแตกต่าง "ไม่เพียงแต่ระหว่างช่วงชีวิตที่ต่างกันและแนวความคิดโลกทัศน์ที่ต่างกันเท่านั้น แต่ยังรวมถึงระดับที่แตกต่างกันของ บุคลิกภาพของเขา” [ 297 ]
ในช่วงชีวิตของนักเขียน นอกเหนือจากสิ่งพิมพ์ที่แยกจากกันแล้ว ยังมีการตีพิมพ์ผลงานที่รวบรวมไว้สองชิ้น: สองเล่ม (พ.ศ. 2403) และสี่เล่ม (พ.ศ. 2408-70) เมื่อผลงานที่ดีที่สุดของ Dostoevsky ได้รับการพิจารณา " บันทึกจากบ้านแห่งความ ตาย " [352] . การประเมินนี้แบ่งปันโดย L. N. Tolstoy และ V. I. Lenin [353] . "Double", "Notes from the Underground", " Idiot " ไม่สามารถเข้าใจได้สำหรับคนรุ่นเดียวกัน ต่อมาในงานของเขา "The Legend of the Grand Inquisitor" (1894), V. V. Rozanov เขียนเกี่ยวกับ "Notes from the Underground" ซึ่งเป็นรากฐานสำคัญของกิจกรรมวรรณกรรมของ Dostoevsky ซึ่งเป็นบรรทัดหลักในโลกทัศน์ของเขา นักวิจารณ์เพียงคนเดียวที่เข้าใจแนวคิดเชิงอุดมการณ์ของนวนิยายเรื่อง "The Idiot" คือฝ่ายตรงข้ามและฝ่ายตรงข้ามทางอุดมการณ์ของนักเขียน M. E. Saltykov-Shchedrin [4] .
เมื่อเวลาผ่าน ไป " อาชญากรรมและการลงโทษ " [257] [354] ได้รับการยอมรับว่าเป็นนวนิยายที่ดีที่สุด ในบทความที่สำคัญที่สุดโดยนักวิจารณ์ร่วมสมัยของ "Russian Jacobin " P. N. Tkachev และนักทฤษฎีประชานิยม N. K. Mikhailovsky ปัญหาทางปรัชญาที่ซับซ้อนของ "ปีศาจ" ถูกส่งผ่านไปอย่างเงียบ ๆ และความสนใจหลักจ่ายให้กับการวางแนวต่อต้านการทำลายล้างของ นวนิยาย [4] . แม้กระทั่งก่อนที่จะตีพิมพ์ " ปีศาจ " ดอสโตเยฟสกีคาดการณ์ว่าเขาจะได้รับเกียรติของการ " ถอยหลังเข้าคลอง " การประเมินผู้เขียนในฐานะ นักปฏิกิริยา นั้นยึดมั่นอย่างมั่นคงในลัทธิเสรีนิยม ปฏิวัติ-ประชาธิปไตย และ ประชานิยม และต่อมาใน การวิจารณ์ ลัทธิมาร์กซิสต์ [355] และพบได้ในนักเขียนร่วมสมัย ความไม่ลงรอยกันในการวิพากษ์วิจารณ์ลัทธิมาร์กซิสต์คือคำพูดของ โรซา ลักเซมเบิร์ก ซึ่งเห็นด้วยกับการประเมินของดอสโตเยฟสกีใน ฐานะ นักปฏิกิริยา แต่ในขณะเดียวกันก็ถือว่าพื้นฐานของงานของเขาไม่ใช่การตอบโต้ [356] หลังจากการตายของนักเขียน The Brothers Karamazov ได้รับคะแนนที่สูงขึ้น D. P. Mirsky เขียนเกี่ยวกับนวนิยายอันยิ่งใหญ่ทั้งสี่ของนักเขียน (“ Pentateuch” ที่ไม่มี“ Teenager”) เฉพาะในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 เท่านั้นที่ Dostoevists เรียกนวนิยายที่มีชื่อเสียงที่สุดห้าเรื่องของนักเขียนว่า "The Great Pentateuch"
บุคลิกภาพของดอสโตเยฟสกีได้รับการประเมินอย่างคลุมเครือโดยบุคคลที่มีแนวคิดเสรีนิยมและประชาธิปไตยบาง คน โดยเฉพาะผู้นำของนัก ประชานิยม เสรีนิยม N.K. มิคาอิลอฟสกี้ [357] [358] ในปี พ.ศ. 2456 แม็กซิ ม กอร์กี บรรยายถึงดอสโตเยฟสกีเป็นครั้งแรกว่าเป็น "อัจฉริยะที่ชั่วร้าย" และเป็นนักทำซาโดะมาโซคิสต์ [359] [360 ]
ในปี 1912 V. F. Pereverzev เขียนว่าในแง่ของความจริงใจและความจริง ในแง่ของความคิดริเริ่มและความแปลกใหม่ของเนื้อหา คุณค่าทางศิลปะของผลงานของ Dostoevsky ได้รับการยอมรับในระดับสากล [361] และ เขาแบ่งการประเมินความสำคัญของงานของ Dostoevsky ออกเป็นสามประเด็น ดูตามตัวแทนที่ดีที่สุด:
N. K. Mikhailovsky - ตัวละครของ Dostoevsky เป็นคนป่วยทางจิตและขึ้นอยู่กับจิตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่จะยุ่งกับพวกเขา ผลงานของ Dostoevsky ไม่มีคุณค่าทางศิลปะ D. S. Merezhkovsky - ผลงานของ Dostoevsky มีความสำคัญเชิงพยากรณ์และเกี่ยวกับพระเมสสิยาห์ วีรบุรุษของดอสโตเยฟสกีเป็นผู้ประกาศถึงมนุษยชาติยุคใหม่ แต่เราไม่สามารถเข้าใจความสำคัญของผลงานของดอสโตเยฟสกีได้ V. G. Belinsky และ N. A. Dobrolyubov วีรบุรุษแห่ง Dostoevsky เป็นตัวแทนของปรากฏการณ์ทางสังคมที่แพร่หลาย "ซึ่งกำหนดให้เราเป็นงานทางสังคมที่ยิ่งใหญ่ต่อหน้าเรา กำหนดให้เราต้องแก้ไขทั้งทางความคิดและโดยการกระทำ" [362 ] . Pereverzev เขียนว่า:“ Mikhailovsky ไม่เข้าใจเลยถึงลักษณะสองประการของจิตใจของฮีโร่ของ Dostoevsky เลย <…> มิคาอิลอฟสกี้เข้าใจผิดเกี่ยวกับธรรมชาติของงานของดอสโตเยฟสกี” [363] . N. K. Mikhailovsky ไม่สามารถชื่นชมความซับซ้อนและความคิดริเริ่มของงานของ Dostoevsky ได้ปฏิเสธมนุษยนิยมของนักเขียนซึ่ง V. G. Belinsky และ N. A. Dobrolyubov ดึงความสนใจไม่เห็นในจิตวิทยาของ "ผู้เชี่ยวชาญหัวใจที่ยิ่งใหญ่" ถึงนวัตกรรมแห่งความสมจริง แต่ "โหดร้าย" พรสวรรค์” ถือเป็นคุณลักษณะหนึ่งของจิตวิทยาส่วนบุคคลของเขา [364] . ฝ่ายตรงข้ามทางอุดมการณ์ของ Dostoevsky แบ่งปันการประเมินแบบคู่ - เสรีนิยม, เดโมแครต, คอมมิวนิสต์, ฟรอยเดียน, ไซออนิสต์เมื่อไม่ได้โต้แย้งความสำคัญระดับโลกของงานของนักเขียน: "ดอสโตเยฟสกีเป็นอัจฉริยะ แต่ ... " คำว่า "แต่" ตามมาด้วยป้ายอุดมการณ์เชิงลบ มุมมองดังกล่าวมีมาจนถึงทุกวันนี้
สำหรับการรับรู้ที่เพียงพอเกี่ยวกับการประเมินที่ขัดแย้งกันซึ่งขัดแย้งกันของผู้เขียนที่เชื่อถือได้ เราควรคำนึงถึงสถานการณ์ทางประวัติศาสตร์และการเมือง การยึดมั่นในอุดมการณ์บางอย่าง ตัวอย่างเช่น Vl. S. Solovyov เขียนว่า Dostoevsky ผู้เผยพระวจนะ "เชื่อในพลังอันไม่มีที่สิ้นสุดของจิตวิญญาณมนุษย์" และ G. M. Friedlander อ้างถึงความคิดเห็นของผู้ก่อตั้งวรรณกรรมเกี่ยวกับสัจนิยมสังคมนิยม M. Gorky ซึ่งโต้แย้งกับ Dostoevsky เกี่ยวกับ "การไม่เชื่อในมนุษย์" การพูดเกินจริงของเขาเกี่ยวกับพลังแห่งความมืด" หลักการ "ที่โหดร้าย " ที่สร้างขึ้นในมนุษย์ด้วยพลังแห่งทรัพย์สิน" [365]
ดอสโตเยฟสกีถูกเปรียบเทียบ กับ เช็คสเปียร์ เป็นครั้งแรก โดยนักประวัติศาสตร์และผู้ชื่นชมนักเขียน อี.วี. ทาร์ล ซึ่งถือว่านักเขียนชาวรัสเซียเป็น "ศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของวรรณกรรมโลก" หลังจากพูดในปี 1900 ที่สภารัสเซียในกรุงวอร์ซอด้วยการบรรยายเรื่อง "Shakespeare and Dostoevsky" แล้ว E. V. Tarle เขียนถึง A. G. Dostoevsky: "Dostoevsky ได้เปิดเหวและเหวดังกล่าวในจิตวิญญาณของมนุษย์ ซึ่งยังคงปิดอยู่สำหรับทั้ง Shakespeare และ Tolstoy" [366 ] . ตามที่นักศาสนศาสตร์ โรวัน วิลเลียมส์ กล่าว ไว้ ดอสโตเยฟสกีเป็นนักประพันธ์ที่มีความคิดในแง่ของการสร้างสรรค์ เช่นเดียวกับเชคสเปียร์ [335]
ผู้เขียนจำนวนหนึ่ง ( S. N. Bulgakov ในรายงาน "โศกนาฏกรรมรัสเซีย" [367] , M. A. Voloshin , Vyach. Ivanov ในคำพูดที่กลายเป็นพื้นฐานของบทความ "The Main Myth in the Novel" Demons "" [368] , V. V. Rozanov ) เป็นครั้งแรกที่เริ่มพูดถึงโศกนาฏกรรมในผลงานของ Dostoevsky ในปี 1911 Vyacheslav Ivanov เกี่ยวกับนวนิยายของ Dostoevsky ได้แนะนำคำศัพท์ใหม่ว่า "นวนิยายโศกนาฏกรรม" ซึ่ง D. S. Merezhkovsky , I. F. Annensky , A. L. Volynsky , A. V. Lunacharsky , V. V. Veresaev et al. ใช้พร้อมกับผู้เขียนที่กล่าว ถึง .
Vekhovtsy และนักปรัชญาศาสนาชาวรัสเซีย N. A. Berdyaev [369] , S. N. Bulgakov, Vl. S. Solovyov , G. V. Florovsky , S. L. Frank , Lev Shestov [370] เป็นคนแรกที่ดึงดูดความสนใจไปที่แนวปรัชญาของงานของ Dostoevsky ผู้เขียนเหล่านี้ได้รับอิทธิพลจากแนวคิด ของ ดอสโตเยฟสกี ในบทความและเอกสารของพวกเขา พวกเขาให้การประเมินงานของนักเขียนในแง่บวกมากที่สุดในการวิจารณ์ภาษารัสเซีย [371]
การไม่มีข้อโต้แย้งทางวิชาการเป็นลักษณะของผู้เขียนทุกคนที่หักล้างความสำคัญของงานของ Dostoevsky สำหรับการประเมินเชิงลบซึ่งในศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 ก็เพียงพอที่จะกล่าวถึงความเจ็บป่วยร้ายแรงของผู้เขียนเมื่อมีความเข้าใจผิดร่วมกันว่าโรคลมชัก ทำให้เกิดการเสื่อมสลาย ของ บุคลิกภาพ ข้อผิดพลาดหลักของผู้เขียนที่ให้การประเมินผลงานของ Dostoevsky ในเชิงลบคือการระบุตัวตนของผู้เขียนด้วยตัวละครในผลงานของเขาซึ่งได้รับการเตือนโดยผู้เขียนชีวประวัติคนแรกของนักเขียน O. F. Miller
ในช่วงยุคโซเวียต ดอสโตเยฟสกีไม่สอดคล้องกับกรอบการวิจารณ์วรรณกรรมของลัทธิมาร์กซิสต์อย่างเป็นทางการ ในขณะที่เขาต่อต้านวิธีความรุนแรงในการต่อสู้เพื่อการปฏิวัติ ประกาศศาสนาคริสต์ และต่อต้านลัทธิต่ำช้า เลนิน ไม่ต้องการเสียเวลาอ่านนวนิยายของนักเขียน แต่หลังจากการเปรียบเทียบกับปีกที่รู้จักกันดีกับ "ดอสโตเยฟสกีที่เลวร้ายอย่างสุดขั้ว" นักวิจารณ์วรรณกรรมที่ปฏิวัติก็ต้องปฏิบัติตามหลักการของผู้นำ ในช่วงปี พ.ศ. 2463-2473 มีกรณีการปฏิเสธดอสโตเยฟสกีโดยสิ้นเชิง [ 372]
การวิจารณ์วรรณกรรม ของลัทธิมาร์กซิสต์ - เลนิน ไม่สามารถถือว่าดอสโตเยฟสกีเป็นศัตรูทางชนชั้นซึ่งเป็นผู้ต่อต้านการปฏิวัติ แต่ผลงานของนักเขียนในเวลานั้นได้รับความนิยมอย่างกว้างขวางและได้รับการชื่นชมอย่างสูงในโลกตะวันตก ภายใต้เงื่อนไขของการสร้างวัฒนธรรมชนชั้นกรรมาชีพ การวิจารณ์วรรณกรรมที่ปฏิวัติถูกบังคับให้โยน Dostoevsky ออกจากเรือแห่งความทันสมัยหรือปรับงานของเขาให้เข้ากับข้อกำหนดของอุดมการณ์โดยส่งผ่านคำถามที่ไม่สบายใจอย่างเงียบ ๆ [373 ] .
ในปีพ. ศ. 2464 A. V. Lunacharsky กล่าวสุนทรพจน์ในงานฉลองครบรอบหนึ่งร้อยปีของการกำเนิดของ F. M. Dostoevsky จัดอันดับให้เขาเป็นหนึ่งในนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ในบรรดาผู้เผยพระวจนะผู้ยิ่งใหญ่แห่งรัสเซีย:“ Dostoevsky ไม่เพียง แต่เป็นศิลปินเท่านั้น แต่ยังเป็นนักคิดด้วย . <…> Dostoevsky เป็นนักสังคมนิยม ดอสโตเยฟสกีเป็นนักปฏิวัติ! <…> ผู้รักชาติ” ผู้บังคับการศึกษาคน แรก ของ RSFSR ได้ประกาศการค้นพบบางส่วนของนวนิยายเรื่อง "Demons" ซึ่งไม่ได้ตีพิมพ์ในฉบับตลอดชีวิตของ Dostoevsky ด้วยเหตุผลด้านการเซ็นเซอร์ และให้คำมั่นว่า: "ตอนนี้บทเหล่านี้จะถูกพิมพ์แล้ว" [ 374 ] บทที่ "ที่ Tikhon" ซึ่งเปลี่ยนการรับรู้ภาพลักษณ์ของ Stavrogin และแนวคิดของนวนิยายอย่างรุนแรงได้รับการตีพิมพ์เป็นภาคผนวกในคอลเลกชันงานศิลปะโดย F. M. Dostoevsky ในปี 1926
ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2464 สมาชิก ของ Volfila ได้เฉลิมฉลองครบรอบ 100 ปีวันเกิดของ F. M. Dostoevsky ใน Petrograd อย่างกว้างขวาง ในการประชุมของสมาคม มีการอ่านรายงาน 8 ฉบับในความทรงจำของนักเขียน (โดยเฉพาะ V. B. Shklovsky , A. Z. Steinberg , Ivanov-Razumnik ) [375] . แต่อุดมการณ์ของลัทธิมาร์กซิสต์เริ่มที่จะปราบมนุษยชาติ ในการต่อสู้กับ ความขัดแย้ง นักปรัชญาศาสนา ที่เคยชื่นชมผลงานของดอสโตเยฟสกีมาก่อนถูก บังคับ ให้เดินทางออกนอกประเทศด้วย เรือกลไฟเชิงปรัชญา และศูนย์ศึกษางานของดอสโตเยฟสกีได้ย้ายไปที่ ปราก
เมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2472 A. V. Lunacharsky กล่าวเปิดงานในตอนเย็นเพื่ออุทิศให้กับ F. M. Dostoevsky พูดถึงนักเขียนวรรณกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราและเป็นหนึ่งในนักเขียนวรรณกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกกล่าวถึง Dostoevism และแบ่งปันการประเมินของ V. F. Pereverzev [ 376 ] : ดอสโตเยฟสกี “แม้จะมีต้นกำเนิดที่สูงส่งอย่างเป็นทางการ แต่เป็นตัวแทนของ raznochinskaya Russia ซึ่งเป็นตัวแทนของชนชั้นกระฎุมพี <…> แต่ Dostoevsky เป็นอันตรายหรือไม่? เป็นอันตรายมากในบาง กรณี แต่นั่น ไม่ได้ หมายความว่าฉันคิดว่าควรห้ามในห้องสมุดหรือบนเวที
ภายใต้เงื่อนไขของการรณรงค์ต่อต้าน การต่อต้านการปฏิวัติ และ การต่อต้านชาวยิว ในสหภาพโซเวียตในช่วงทศวรรษที่ 1920 และ 1930 ดอสโตเยฟสกี "ผู้ต่อต้านชาวยิว" และ "ผู้ต่อต้านการปฏิวัติ" ไม่ใช่นักเขียนที่ถูกแบน แต่นวนิยาย " Demons " และ " The Writer's Diary " ได้รับการตีพิมพ์เฉพาะในผลงานที่รวบรวมเท่านั้น ไม่เคยตีพิมพ์เป็นสิ่งพิมพ์แยกต่างหาก ความสำคัญในผลงานของนักเขียนก็เงียบลง บทความเกี่ยวกับดอสโตเยฟสกีอยู่ในหนังสือเรียนของโรงเรียนโซเวียตเล่มแรกเกี่ยวกับวรรณกรรมที่ตีพิมพ์ในปี พ.ศ. 2478 [ 378]
ชื่อของ F.M. Dostoevsky หายไปจากรายชื่อผู้เขียนที่ศึกษาในหนังสือเรียนของโรงเรียนเล่มที่สองซึ่งสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2481-2483 [379] . ผลงานของนักเขียนถูกแยกออกจากโรงเรียนมาเป็นเวลานาน [380] [381] และแม้แต่โปรแกรมมหาวิทยาลัยในวรรณคดี [382 ] Dostoevsky ไม่ได้ตกอยู่ใน วิหาร ของนักเขียนที่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการจากทางการโซเวียต - ในบรรดาภาพนูนต่ำนูนสูง (Pushkin, Tolstoy, Chekhov, Gorky, Mayakovsky, Sholokhov; หรือ: Pushkin, Gogol, Tolstoy, Chekhov, Gorky, Mayakovsky) มี ไม่มีภาพของเขาบนอาคารของโรงเรียนโซเวียต
ในปีพ.ศ. 2499 นักเขียนได้รับการฟื้นฟูจากการวิจารณ์วรรณกรรมของโซเวียต เมื่อ "ความสำเร็จของดอสโตเยฟสกีในโลกตะวันตกมีค่ามากกว่าบาปทางอุดมการณ์ของเขาที่ต่อต้านระบอบการปกครองของสหภาพโซเวียต" และป้ายกำกับ "ปฏิกิริยา" [383 ] หายไปจากคำอธิบาย ของ เขา ดอสโตเยฟสกีถูกรวมอยู่ในวิหารของหนังสือคลาสสิกโซเวียตรัสเซียในหนังสือเรียนล่าสุดสำหรับโรงเรียนฉบับปี 1969 [ 384] ดังนั้นคำพูดของนักทฤษฎีของโรงเรียนอย่างเป็นทางการ V. B. Shklovsky "งานของ Dostoevsky ตกอยู่ภายใต้ประวัติศาสตร์อันหนักหน่วงภายใต้แรงกดดันอันหนักหน่วงของอักษรแห่งกาลเวลาที่นำพา" จึงสามารถรับรู้ได้ไม่มากนักในช่วงเวลาก่อนชัยชนะของชนชั้นกรรมาชีพ การปฏิวัติ แต่เป็นการปฏิวัติหลังจากนั้น การค้นพบในภายหลังของนักโซเวียตดอสโตเยฟนิสต์สะท้อนให้เห็นในความคิดเห็นที่ได้รับการแก้ไขและเสริมของผลงานที่สมบูรณ์ 30 เล่มล่าสุดของ F. M. Dostoevsky [385] .
ในรัสเซียสมัยใหม่ นักวิจัยในประเทศของงานของ Dostoevsky ได้มีส่วนร่วมในกิจกรรม ของ International Dostoevsky Society ตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1980 ในปี 1991 G. M. Fridlender สรุปผลลัพธ์ของความสำเร็จของโซเวียต Dostoyevsky ในบทความ “ Dostoevsky ในยุคแห่งการคิดใหม่” [380] . บรรณาธิการของสิ่งพิมพ์คอลเลกชันของซีรีส์“ Dostoevsky วัสดุและการวิจัย" เตือนถึงทัศนคติที่ระมัดระวังต่อบทความ รายงาน และบันทึกที่อ้างถึงผลงานของวลาดิมีร์ เลนิน ซึ่งการตัดสินบางส่วนอาจดูเหมือนผิดยุคสมัย ซึ่งสามารถนำไปใช้กับการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อศาสนาของนักเขียนโดยเฉพาะ [386 ] .
ในปี 1997 มูลนิธิ Dostoevsky ก่อตั้งขึ้น ในรัสเซียโดย Dostoevist I. L. Volgin [387 ]
ประธานสมาคม Dostoevsky นานาชาติ V. N. Zakharov เขียนว่าในปัจจุบัน Dostoevsky เป็นหนึ่งในนักเขียนที่มีการศึกษาและศึกษามากที่สุด บรรณานุกรมการศึกษาผลงานของเขาได้รับการเติมเต็มทุกปีด้วยการเผยแพร่เอกสารหลายสิบเรื่องและบทความหลายร้อยบทความทั่วโลก [388] .
การประเมินผลงานของ Dostoevsky แบบเอกสิทธิ์เฉพาะบุคคลได้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่ยังคงมีอยู่ในปัจจุบัน นักเขียน มิคาอิล เวลเลอร์ ยอมรับว่าเขาเริ่มอ่านดอสโตเยฟสกี “ตอนอายุ 25 ปี - เขาไม่สนุกกับมัน เป็นภาษาที่เลอะเทอะและซึมเศร้าอย่างมาก หากต้องการอ่าน คุณต้องมีระบบประสาทที่มั่นคง ดังนั้น ที่โรงเรียน เราสามารถจำกัดตัวเองให้อยู่ในการบรรยายเรื่องดอสโตเยฟสกี ซึ่งเราสามารถร่าง โครงร่าง - อุดมการณ์ ปรัชญา ศิลปะ - แล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนักเรียนสำหรับอนาคต" [389] . Dostoevologist B. N. Tikhomirov เชื่อว่าแม้ว่านวนิยายเรื่อง "อาชญากรรมและการลงโทษ" จะได้รับความนิยมในหลักสูตรของโรงเรียนที่มีความคิดแบบคริสเตียนในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา "สร้างความยากลำบากในตัวเองทั้งในการสอนและการรับรู้ของนักเรียน" ข้อเสนอเพื่อแทนที่สิ่งนี้ งานที่คนอื่นไม่พบการสนับสนุน - "นี่คือผลงานชิ้นเอกทางศิลปะ" [390] .
การประเมินของนักจิตวิเคราะห์ ซิกมันด์ ฟรอยด์ ยกย่องผลงานของดอสโตเยฟสกี:
เขาเป็นคนที่มีข้อขัดแย้งน้อยที่สุดในฐานะนักเขียน ตำแหน่งของเขาทัดเทียมกับเช็คสเปียร์ The Brothers Karamazov เป็นนวนิยายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยเขียนมา และ The Legend of the Grand Inquisitor เป็นหนึ่งในความสำเร็จสูงสุดของวรรณกรรมโลกซึ่งไม่สามารถประเมินสูงเกินไปได้
ในจดหมาย ถึง Stefan Zweig ลงวันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2463 ฟรอยด์เขียนว่าดอสโตเยฟสกีไม่จำเป็นต้องมีจิตวิเคราะห์ [391] เพราะจิตวิเคราะห์ไม่สามารถตรวจสอบปัญหาในการเขียนได้ [392] ในเวลาเดียวกัน ฟรอยด์ไม่คิดว่าตัวเองเป็นนักเลงศิลปะ [ 393] ผู้ก่อตั้งจิตวิเคราะห์ได้อุทิศบทความส่วนใหญ่ของเขา " Dostoevsky and Parricide " (1928) โดยตระหนักว่า Dostoevsky เป็นนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ โดยอุทิศให้กับการพิจารณาแง่มุมอื่นๆ ของ "บุคลิกภาพอันมั่งคั่ง" ของเขา และสามารถ "จากข้อมูลที่จำกัดมาสู่ข้อสรุปที่เป็นต้นฉบับและน่าเชื่อถือมากมายภายใน กรอบตรรกะของเขา" [393 ] ดอสโตเยฟสกีซึ่งมีลักษณะนิสัยแบบรัสเซียโดยทั่วไป - เพื่อทำข้อตกลงกับมโนธรรมของเขาเอง - เป็นคนบาปและเป็นอาชญากร [394] . นักเขียนชาวรัสเซียยอมจำนนต่อผู้มีอำนาจทางโลกและจิตวิญญาณ นมัสการพระเจ้าซาร์และพระเจ้าของชาวคริสเตียน และหันมาสนใจลัทธิ ชาตินิยมรัสเซียที่ ใจแข็ง การต่อสู้ทางศีลธรรมของเขาจบลงด้วยผลลัพธ์ที่น่าอับอาย: “ ดอสโตเยฟสกีพลาดโอกาสที่จะได้เป็นครูและผู้ปลดปล่อยมนุษยชาติเขาเข้าร่วมกับผู้คุมของเขา วัฒนธรรมในอนาคตของมนุษยชาติจะเป็นหนี้เขาเล็กน้อย” [392] . การพัฒนาวิทยานิพนธ์เหล่านี้สามารถติดตามได้ในผลงานของผู้ติดตามของฟรอยด์เมื่อพวกเขาพยายามใช้ วิธีการจิตวิเคราะห์ ในการศึกษางานของดอสโตเยฟสกี
ผลงานของ Sigmund Freud และผู้ติดตามของเขา (I. Neifeld, T. K. Rozental , I. D. Ermakov , N. E. Osipov ) เกี่ยวกับ Dostoevsky เป็นพยานถึงความไม่สอดคล้องกันของการใช้วิธีการจิตวิเคราะห์ในการวิจารณ์วรรณกรรม [395] . การประเมินผลงานของนักเขียนชาวรัสเซีย โดยนักจิตวิเคราะห์ ไม่สามารถทนต่อคำวิจารณ์ทางวิชาการได้ [396] . V. S. Efremov อ้างอิงความคิดเห็นของ Dostoevist A. L. Böhm เกี่ยวกับ "การบุกรุก จิตวิเคราะห์ อย่างรุนแรง เข้าสู่ขอบเขตของการศึกษาวรรณกรรม”: “ดำเนินการโดยปราศจากความรู้พิเศษในสาขานั้น ความพยายามเหล่านี้มักจะนำไปสู่ความเอาแต่ใจซึ่งสวมอยู่ในรูปแบบของความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ในกรณีส่วนใหญ่ ข้อสรุปในงานเหล่านี้จะขึ้นอยู่กับการไม่คำนึงถึงลักษณะเฉพาะของงานวรรณกรรม โดย สิ้นเชิง ข้อสรุปของผู้ติดตามของฟรอยด์ไม่สามารถถือเป็นสมมติฐานทางวิทยาศาสตร์ได้ เนื่องจากข้อโต้แย้งที่ใช้แหล่งข้อมูลที่ไม่น่าเชื่อถือและไม่น่าเชื่อถือล้าสมัย [398] ไม่ได้คำนึงถึงบันทึกความทรงจำของคนรุ่นราวคราวเดียวกันและเอกสารที่ขัดแย้งกับวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับ กลุ่มเอดิปุส ตีความได้อย่างอิสระของผู้เขียน ข้อความ [399] . บทความเบื้องต้น โดย A. M. Etkind และความคิดเห็นของ E. N. Stroganova และ M. V. Stroganov ต่องานของ I. D. Ermakov เกี่ยวกับ Dostoevsky ซึ่งนักเขียนได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้บุกเบิกด้านจิตวิเคราะห์ได้แสดงให้ผู้อ่านและนักวิจัยเห็นว่าการวิจารณ์วรรณกรรมทางจิตวิเคราะห์ไม่ควรเป็นเช่นไร [400] [401 ] [ 402 ] [ 403 ] ซึ่งสมควรได้รับการไม่ชอบอย่างเป็นเอกฉันท์ของนักปรัชญา [404] ทัศนคติที่มีอารมณ์ขันมากมายโดย V. F. Khodasevich [405] การประเมินที่คมชัดโดย G. A. Meyer [406] ทำให้เกิดรอยยิ้มและการปฏิเสธอย่างแข็งขันของผู้อ่านยุคใหม่ [405] . ในบทความปี 2012 I. A. Esaulov วิเคราะห์ " ข้อกำหนดเพิ่มเติม บางประการ แนวคิดของฟรอยด์และบทความของเขาเกี่ยวกับดอสโตเยฟสกี" โดยสังเกตว่าทัศนคติทางจิต ต่อ " จิตไร้สำนึก ทางวัฒนธรรม " ของผู้ก่อตั้งจิตวิเคราะห์ยังคงเป็นลักษณะเฉพาะของการวิจารณ์วรรณกรรมหลังโซเวียตและ "<...> เส้นทางของดอสโตเยฟสกีและดอสโตเยฟสกีมีค่อนข้างมาก คิดถึงกัน เกือบร้อยปี" [ 407]
V. G. Kalashnikov ดึงความสนใจไปที่ความจริงที่ว่า T. K. Rosenthal ซึ่งแตกต่างจาก Z. Freud และนักจิตวิเคราะห์อื่น ๆ ไม่คิดว่า " oedipal complex " เป็นสิ่งที่ชี้ขาดสำหรับบุคลิกภาพของนักเขียน [408] อ้างอิงความคิดเห็นของ B. S. Meilakh : "ใน รัสเซียการถ่ายโอนลัทธิฟรอยด์ไปสู่ดินแห่งการศึกษาบุคลิกภาพเชิงสร้างสรรค์ของนักเขียนแสดงให้เห็นว่ามันไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง” [ 409] ข้อดีหลักของจิตวิเคราะห์คำนึงถึงการตีความความเจ็บป่วยของ F. M. Dostoevsky อย่างชัดเจนว่าเป็นอาการ ของโรคประสาท ซึ่งเป็นเวลาหลายปีที่ยังคงไม่อยู่ในมุมมองของนักวิจัยซึ่งทำให้สามารถเอาชนะตำนานทั่วไปเกี่ยวกับโรคลมบ้าหมูของนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ได้ นักวิจัยเชื่อว่า "การค้นพบมากมายของนักจิตวิเคราะห์คนแรกอยู่ในรูปแบบทางศิลปะโดยปริยายที่คาดหวังไว้ในผลงานอัจฉริยะแห่งวรรณกรรมโลก" [ 410]
การรับรู้ในต่างประเทศ ในปี พ.ศ. 2474 อี. เอช. คาร์ เขียนว่า "ดอสโตเยฟสกีมีอิทธิพลต่อนักประพันธ์ชั้นนำเกือบทั้งหมดในอังกฤษ ฝรั่งเศส และเยอรมนีในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา" [ 411]
จากมุมมองของ F. Kafka ดอสโตเยฟสกีเป็นหนึ่งในสี่ "ที่เขา (คาฟคา) รู้สึกถึงเครือญาติทางจิตวิญญาณด้วย" จาก "Letters to Felicia" (จดหมายลงวันที่ 09/02/1913 แปลโดย Rudnitsky): "ตัดสินด้วยตัวคุณเอง: จากสี่คนที่ฉัน (ไม่วางตัวเองอยู่ข้างๆ พวกเขาทั้งในด้านความแข็งแกร่งหรือพลังแห่งความคุ้มครอง) รู้สึกว่า เครือญาติทางสายเลือด Grillparzer, Dostoevsky, Kleist และ Flaubert - มีเพียง Dostoevsky เท่านั้นที่แต่งงาน... Grillparzer, Dostojewski, Kleist und Flaubert, hat nur Dostojewski geheiratet,.."}
ในเวลาเดียวกัน ในประเทศตะวันตก ซึ่งนวนิยายของดอสโตเย ฟ สกีได้รับความนิยมมาตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20 งานของเขามี ผล กระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อขบวนการที่มีแนวคิดเสรีนิยมโดยทั่วไป เช่น อัตถิภาวนิยม การ แสดงออก และ สถิตยศาสตร์ ในคำนำของกวีนิพนธ์ Existentialism จากดอสโตเยฟสกีถึงซาร์ตร์ วอลเตอร์ คอฟมันน์ เขียนว่า Notes from the Underground ของดอสโตเยฟสกี มีข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการเกิดขึ้นของลัทธิอัตถิภาวนิยม อยู่ แล้ว อิทธิพลของ Dostoevsky สัมผัสได้ในผลงานคลาสสิกต่างประเทศมากมาย รวมถึง Marcel Proust [413] ., André Gide [414] [415] , Albert Camus [416] [417] , Jean-Paul Sartre [418] ในฝรั่งเศส Knut Hamsun [419] ในสวีเดน Thomas Mann [420] , Hermann Hesse [421] , Heinrich Böll [422] ในเยอรมนี William Faulkner [423] , เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ [424] ในอเมริกา, โคโบ อาเบะ , เคนซาบุโระ โอเอะ [425] ในญี่ปุ่น
ตอลสตอย, เลฟ นิโคลาวิช ยัสนายา โปลยานา. เลฟ ตอลสตอย. 2448 ธรรมชาติของการรับรู้และการตีความผลงานของลีโอ ตอลสตอย ตลอดจนธรรมชาติของอิทธิพลของเขาที่มีต่อศิลปินแต่ละคนและต่อกระบวนการวรรณกรรม ส่วนใหญ่ถูกกำหนดโดยคุณลักษณะของแต่ละประเทศ พัฒนาการทางประวัติศาสตร์และศิลปะ ก่อนอื่นนักเขียนชาวฝรั่งเศสจึงมองว่าเขาเป็นศิลปินที่ต่อต้านลัทธิธรรมชาติและสามารถผสมผสานการพรรณนาถึงชีวิตที่แท้จริงเข้ากับจิตวิญญาณและความบริสุทธิ์ทางศีลธรรมในระดับสูง นักเขียนชาวอังกฤษอาศัยผลงานของเขาในการต่อสู้กับความหน้าซื่อใจคดแบบ " วิคตอเรียน " แบบดั้งเดิม พวกเขาเห็นตัวอย่างความกล้าหาญทางศิลปะระดับสูงในตัวเขา ใน ประเทศสหรัฐอเมริกา ลีโอ ตอลสตอยกลายเป็นแกนนำสำหรับนักเขียนที่เน้นย้ำประเด็นทางสังคมที่เฉียบแหลมในงานศิลปะ ในเยอรมนี สุนทรพจน์ต่อต้านการทหารของเขาได้รับความสำคัญมากที่สุด นักเขียนชาวเยอรมันศึกษาประสบการณ์ของเขาในการบรรยายภาพสงครามที่สมจริง นักเขียนชาวสลาฟรู้สึกประทับใจกับความเห็นอกเห็นใจ ของ เขาต่อประเทศที่ถูกกดขี่ "เล็ก ๆ " เช่นเดียวกับผลงานของเขาที่เป็นวีรบุรุษของชาติ [168]
Leo Tolstoy มีผลกระทบอย่างมากต่อวิวัฒนาการของมนุษยนิยมในยุโรป ในการพัฒนาประเพณีที่สมจริงในวรรณคดีโลก อิทธิพลของเขาส่งผลกระทบต่องานของ Romain Rolland , François Mauriac และ Roger Martin du Gard ในฝรั่งเศส, Ernest Hemingway และ Thomas Wolfe ในสหรัฐอเมริกา, John Galsworthy และ Bernard Shaw ใน อังกฤษ, Thomas Mann และ Anna Zegers ในเยอรมนี, August Strindberg และ Arthur Lundqvist ใน สวีเดน, Rainer Rilke ในออสเตรีย, Eliza Orzeszko , Bolesław Prus , Yaroslav Ivashkevich ในโปแลนด์, Maria Puimanova ในเชโกสโลวะเกีย, Lao She ในประเทศจีน, Tokutomi Roca ใน ญี่ปุ่น และแต่ละคนได้รับอิทธิพลนี้ในแบบของเขาเอง [6]
ทุกครั้งที่ฉันอ่านเรื่องสั้นของ Tolstoy อีกครั้ง เช่น "The Death of Ivan Ilyich"... ช่างเป็นผลงานที่น่าทึ่งจริงๆ!
นักเขียนแนวมนุษยนิยมตะวันตกเช่น Romain Rolland, Anatole France , Bernard Shaw, พี่น้อง Heinrich และ Thomas Mann ถือว่า Tolstoy เป็นครูของพวกเขาและตั้งใจฟังเสียงที่กล่าวหาของผู้เขียนในงานของเขา Resurrection, Fruits of Enlightenment, Kreutzer Sonata, "Death of Ivan" อิลิช". โลกทัศน์เชิงวิพากษ์วิจารณ์ของตอลสตอยซึมซับจิตสำนึกของพวกเขาไม่เพียงแต่ผ่านการสื่อสารมวลชนและผลงานเชิงปรัชญาเท่านั้น แต่ยังผ่านงานศิลปะของเขาด้วย Heinrich Mann กล่าวว่าผลงานของ Tolstoy มีไว้เพื่อปัญญาชนชาวเยอรมันเป็นยาแก้พิษ ของ Nietzscheism สำหรับ ไฮน์ริช มานน์, ฌอง-ริชาร์ด บล็อก , แฮมลิน การ์แลนด์ ลีโอ ตอลสตอยเป็นแบบอย่างของความบริสุทธิ์ทางศีลธรรมอันยิ่งใหญ่และการไม่ยอมอ่อนข้อต่อความชั่วร้ายทางสังคม และดึงดูดพวกเขาในฐานะศัตรูของผู้กดขี่และผู้พิทักษ์ของผู้ถูกกดขี่ แนวคิดเชิงสุนทรีย์ของโลกทัศน์ของตอลสตอยสะท้อนให้เห็นไม่ทางใดก็ทางหนึ่งในหนังสือ People's Theatre ของ Romain Rolland ในบทความของ Bernard Shaw และ Boleslav Prus (บทความ "ศิลปะคืออะไร") และในหนังสือ ของ Frank Norris เรื่อง "The Responsibility of a Novelist" " ซึ่งผู้เขียนอ้างถึง ตอลสตอย ซ้ำแล้วซ้ำอีก [168] .
สำหรับนักเขียนชาวยุโรปตะวันตกในรุ่น Romain Rolland ลีโอ ตอลสตอยเป็นพี่ชายและเป็นครู ที่นี่เป็นศูนย์กลางของแรงดึงดูดสำหรับพลังประชาธิปไตยและความเป็นจริงในการต่อสู้ทางอุดมการณ์และวรรณกรรมของต้นศตวรรษ แต่ยังเป็นหัวข้อถกเถียงกันอย่างเผ็ดร้อนทุกวัน ในเวลาเดียวกัน สำหรับนักเขียนรุ่นต่อมา ซึ่งเป็นรุ่นของ Louis Aragon หรือ Ernest Hemingway งานของ Tolstoy กลายเป็นส่วนหนึ่งของความมั่งคั่งทางวัฒนธรรมที่พวกเขาหลอมรวมในวัยเด็ก ทุกวันนี้นักเขียนร้อยแก้วชาวต่างชาติจำนวนมากที่ไม่ถือว่าตัวเองเป็นนักเรียนของตอลสตอยและไม่ได้กำหนดทัศนคติต่อเขาในขณะเดียวกันก็ซึมซับองค์ประกอบของประสบการณ์สร้างสรรค์ของเขาซึ่งกลายเป็นสมบัติทั่วไปของวรรณกรรมโลก [168 ] .
ลีโอ นิโคลาเยวิช ตอลสตอย ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิง รางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม หลายครั้ง ในปี พ.ศ. 2445-2449 และ รางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ ในปี พ.ศ. 2444, 2445 และ 2452 [170 ]
นัก 
_05_013_1_Scene_des_zweiten_Actes,_wo_Friedrich_Barbarossa_sich_zu_erkennen_giebt.PNG)
