อะไรก็ไม่ได้ เหนื่อยฉิบหาย พอกันที กับชีวิตที่ทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จซักอย่าง ตอนอยู่อยว.มีผู้หญิงมาสารภาพรักจริงจังถึง2ครั้ง จำได้แม่นเลยตอนม.1 ม.2 ป่านนี้ยังไม่มีแฟนซักที ส่งงานเขียนให้สำนักพิมพ์ก็ไม่ผ่าน สำนักพิมพ์ที่เพิ่งตั้งใหม่แย่างสำนักพิมพ์ผวายังไม่รับเลย โกรธ เบื่อหน่าย และหงุดหงิด เริ่มหมดความอดทนแล้ว เริ่มหมดความพยายามแล้ว และจะไม่พยายามต่อไป ทั้งชีวิตมีแต่ความล้มเหลว โคตรน้อยใจโชคชะตาเลย ไอ้ที่อยากทำก็ไม่เคยได้ทำเลย โคตรน่าเบื่อ

"ผมไม่อยากเป็นนักเขียน

ผมไม่อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์

ผมไม่เชื่อในความฝัน

ผมเกลียดความฝัน

........" .....

"ไม่เป็นยังไงเลย"

"ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น"

"ไม่ โลกนี้ให้อะไรบ้างล่ะ? Godzillaภาคใหม่เหรอ?

"ไม่ล่ะ เค้กวันเกิดจะเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำมันก็บูด ไงก็ต้องกินอยู่ดีใช่ไหมล่ะ? ทุกวันเกิดที่ผ่านมาจำได้หรือเปล่าว่ากินเค้กอะไรไปบ้างน่ะ? ผ่านมาตั้ง23ปี เพิ่งจะมีคนบอกว่าหล่อ ทีตอนอยู่อยว.มีแต่คนบอกว่าหน้าเหมือนปลวก มาตอนนี้ จะให้คอยรับข้อเสนอนู่นนี่หรือไล่ตามความฝันไปอีกทำไม?"

"ความฝันมันมีชีวิตหรือไงล่ะ? มันเดินได้เหรอ? มันมีเมตาบอลึซึ่มอะไรนี่หรือเปล่า? เฮโมโกลบินยังไม่มีเลยมั้ง เดินปุ๊บๆ เฮ้ ความฝัน ผมชอบคุณ เรามาแต่งงานกันเถอะ ความฝันบอก 'โทษที ฉันคิดกับเธอแค่เพื่อน' งี้เหรอ? เอาจริงดิ? ความฝันมันมีวันเกิดหรือไงล่ะ? ผมเกิด10 กันยา 1999 ความฝันเกิด10 กันยา 1999ด้วยไหม? 23ปีที่ผ่านมา มีแต่คนบอกหน้าเหมือนปลวก ตอนนี้มีคนมาบอกว่าหล่อ เรียนเก่งอย่างงู้นอย่างงี้ ตอนสอบตั้งแต่ป.1ยันจบปริญญาตรีเนี่ย ไม่เคยอ่านหนังสือก่อนสอบเลยแม้แต่วิชาเดียว ไม่เคยสอบตก ไม่เคยซ้ำชั้น จบมาได้ก็โคตรจะบุญหัวแล้ว 23ปีที่ผ่านมา ชมก็ไม่ชม ช่วยก็ไม่ช่วย สนใจก็ไม่สนใจ แล้วอยู่ๆก็มาสนใจผมเอาอีตอนนี้ โลกนี้มันเป็นบ้าอะไรกันหมดแล้ว!!!!!?????"

"ทำไมล่ะ? ตอนเด็กถามมาได้ว่าฝันอยากเป็นอะไร แต่พอโตมาก็ไม่มีใครทำความฝันให้มันเป็นจริงซักคน ทำไมผมต้องตอบรับทุกคนในวันที่ทุกอย่างมันสายไปแล้วด้วย?"

"เพราะมันไม่มีใครช่วยใครไง ความฝันอะไรนั่นมันไม่มีวันเป็นจริงหรอก ไม่มีใครรับอะไรจากคนนอก ส่งงานเขียนไปสำนักพิมพ์ไหนก็ไม่รับ มันจะไปอยู่ได้ไงล่ะ อยากเป็นพระเอกอุลตร้าแมนน่ะใช่ แต่เขาไม่รับหรอกน่า 23ปีแล้ว เสียเวลามาตั้ง23ปีแล้ว 10กันยา อีก2เดือนข้างหน้าก็24ปีแล้ว การ์ตูนเรื่องแรกที่เขียน เขียนตั้งแต่ตอนป.5 แถมยังเขียนไม่จบด้วย ไม่เอาแล้ว ไม่เอา เพราะงี้ไง เลยปฏิเสธโอกาสทั้งหมดที่เข้ามาในชีวิต ปฏิเสธงานที่มีคนเสนอเข้ามาทั้งหมด ปฏิเสธความช่วยเหลือทั้งหมด ต่อให้มีแมวมองมาพาไปเป็นดาราก็ไม่เอา จะทำอะไรขอทำเอง ไม่ขอให้ใครพาไปที่ไหนหรือช่วยอะไรทั้งนั้น ขอปฏิเสธทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตทั้งชีวิต

"ไม่ต้องการความช่วยเหลือ"

 [ไม่ได้คิดชื่อเรื่องเอาไว้]

ผู้เขียน:ปฏิพัทธิ์ ปิ่นรัตน์

"ความรุนแรงเป็นทางเลือกสุดท้ายของคนไร้ความสามารถ (ไอแซค อาซิมอฟ)"

"แล้วไง? หมายความว่าความรุนแรงเป็นทางเลือกแรกของคนมีความสามารถงั้นเหรอ? หมายความว่าคนที่ต่อต้านความรุนแรง หมายความว่าคนที่เกลียดความรุนแรง หมายความว่าคนที่ไม่ใช้ความรุนแรงเป็นคนไร้ความสามารถงั้นเหรอ?"

ประโยคที่ว่า "ความสำเร็จเป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็ง กว่าจะมาถึงวันนี้มันเป็นส่วนใต้ภูเขาน้ำแข็งที่ไม่มีใครเห็นหรือไม่รู้ว่ามีใครอยู่" ประโยคนี้จะไม่เป็นจริงอีกต่อไป

เพราะเดี๋ยวภูเขาน้ำแข็งก็ละลายหมดทั้งโลกแล้ว

ความสำเร็จไม่มีอยู่จริง มีแต่ความล้มเหลวเท่านั้น

ความสุขไม่มีอยู่จริง มีแต่ความทุกข์เท่านั้น

ความสบายไม่มีอยู่จริง

มีแต่ความไม่สบายเท่านั้น

ไม่มีวันประสบความสำเร็จ

ไม่มีวันสบาย

ความหวังไม่มีอยู่จริง มีแต่ความสิ้นหวังเท่านั้น

ความรักไม่มีอยู่จริง เนื้อคู่ไม่มีอยู่จริง

โชคชะตาไม่มีจริง โชคดีก็ไม่มีอยู่จริง

ความฝันมันเพ้อเจ้อ ความสำเร็จมันเพ้อเจ้อ การทำในสิ่งที่ใจรักมันเพ้อเจ้อ สิ่งที่ใจรักมันเพ้อเจ้อ ความสุขมันเพ้อเจ้อ

ทั้งหมดนั้นมันไม่มีอยู่จริงหรอก

การทำในสิ่งที่ใจรักมันไม่มีวันทำให้มีความสุขได้หรอก!

เนื้อคู่ไม่มีอยู่จริง ความรักมันไม่มีอยู่จริงหรอก รักแท้ไม่มีอยู่จริง ให้ตายเนื้อคู่ก็ไม่มีอยู่จริง ให้ตายความรักมันก็ไม่มีอยู่จริง ให้ตายรักแท้ก็ไม่มีอยู่จริง

เราเดินทางข้ามเวลาไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะไปอดีต ไม่ว่าจะไปอนาคต มันเป็นไปไม่ได้หรอก การเดินทางข้ามเวลามันเป็นไปไม่ได้หรอก ดีไม่ดี เวลาอาจไม่มีอยู่จริงเลยด้วยซ้ำ ทฤษฎีสัมพัทธภาพของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ อาจผิดหมดทั้งทฤษฎีเลยด้วยซ้ำ

ต่อให้ฉันอยากย้อนเวลาขนาดไหน ก็ย้อนเวลาไม่ได้หรอก

ต่อให้ฉันพยายามย้อนเวลาขนาดไหน มันก็ย้อนเวลาไม่ได้หรอก

ฉันเคยมั่นใจว่าฉันทำได้และเก่งด้วยแต่พอได้ทำจริงฉันถึงได้รู้ว่าฉันทำไม่ได้และไม่เก่งเลยและไม่มีความสามารถเลยผมไม่ได้ฉลาดไม่ได้เก่งอะไรและไม่มีความสามารถเลยแม้แต่0.01%และฉันทำไม่ได้ผมเป็นแค่คนโง่และไร้ความสามารถที่มั่นใจในตัวเองมากเกินไปคนหนึ่ง

ฉันไม่เชื่อว่าผมมีจินตนาการที่สนุกสนาน

ฉันไม่เชื่อว่าผมมีจินตนาการ

เรื่องสั้นของฉันมันไม่ได้เข้มข้นขนาดนั้น

เรื่องสั้นของฉันมันไม่ได้เข้มข้น

เรื่องสั้นของฉันมันไม่ได้สนุกขนาดนั้น

เรื่องสั้นของฉันมันไม่สนุก

จินตนาการของฉันมันไม่สนุกขนาดนั้น

จินตนาการของฉันมันไม่สนุก

จินตนาการของฉันมันไม่สนุกมันไม่สนานขนาดนั้น

จินตนาการของฉันมันไม่สนุกมันไม่สนาน

จินตนาการของฉันมันไม่สนุกสนานขนาดนั้น

จินตนาการของฉันมันไม่สนุกสนาน

ต่อให้ฉันเชื่อคำวิจารณ์ของนักวิจารณ์ให้ตายยังไง ต่อให้ฉันใช้คำวิจารณ์ของนักวิจารณ์ให้ตายยังไง เรื่องสั้นของฉันก็ไม่โดดเด่นขึ้นมาได้หรอก เรื่องสั้นของฉันไม่เด่นขึ้นมาได้หรอก

เรื่องสั้นของฉันไม่โดดเด่นขึ้นมาได้หรอก เรื่องสั้น

ของฉันไม่เด่นขึ้นมาได้หรอก

ให้ตายยังไงเรื่องสั้นของฉันไม่โดดเด่นขึ้นมาได้หรอก ให้ตายยังไงเรื่องสั้นของฉ