อยากจะฆ่าตัวตายไปให้พ้นๆไป ทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จ เขียนก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้ เหนื่อยฉิบหาย พอกันที กับชีวิตที่ทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จซักอย่าง ตอนอยู่อยว.มีผู้หญิงมาสารภาพรักจริงจังถึง2ครั้ง จำได้แม่นเลยตอนม.1 ม.2 ป่านนี้ยังไม่มีแฟนซักที ส่งงานเขียนให้สำนักพิมพ์ก็ไม่ผ่าน สำนักพิมพ์ที่เพิ่งตั้งใหม่แย่างสำนักพิมพ์ผวายังไม่รับเลย โกรธ เบื่อหน่าย และหงุดหงิด เริ่มหมดความอดทนแล้ว เริ่มหมดความพยายามแล้ว และจะไม่พยายามต่อไป ทั้งชีวิตมีแต่ความล้มเหลว โคตรน้อยใจโชคชะตาเลย ไอ้ที่อยากทำก็ไม่เคยได้ทำเลย โคตรน่าเบื่อ

"ผมไม่อยากเป็นนักเขียน

ผมไม่อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์

ผมไม่เชื่อในความฝัน

ผมเกลียดความฝัน

........" .....

"ไม่เป็นยังไงเลย"

"ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น"

"ไม่ โลกนี้ให้อะไรบ้างล่ะ? Godzillaภาคใหม่เหรอ?

"ไม่ล่ะ เค้กวันเกิดจะเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำมันก็บูด ไงก็ต้องกินอยู่ดีใช่ไหมล่ะ? ทุกวันเกิดที่ผ่านมาจำได้หรือเปล่าว่ากินเค้กอะไรไปบ้างน่ะ? ผ่านมาตั้ง23ปี เพิ่งจะมีคนบอกว่าหล่อ ทีตอนอยู่อยว.มีแต่คนบอกว่าหน้าเหมือนปลวก มาตอนนี้ จะให้คอยรับข้อเสนอนู่นนี่หรือไล่ตามความฝันไปอีกทำไม?"

"ความฝันมันมีชีวิตหรือไงล่ะ? มันเดินได้เหรอ? มันมีเมตาบอลึซึ่มอะไรนี่หรือเปล่า? เฮโมโกลบินยังไม่มีเลยมั้ง เดินปุ๊บๆ เฮ้ ความฝัน ผมชอบคุณ เรามาแต่งงานกันเถอะ ความฝันบอก 'โทษที ฉันคิดกับเธอแค่เพื่อน' งี้เหรอ? เอาจริงดิ? ความฝันมันมีวันเกิดหรือไงล่ะ? ผมเกิด10 กันยา 1999 ความฝันเกิด10 กันยา 1999ด้วยไหม? 23ปีที่ผ่านมา มีแต่คนบอกหน้าเหมือนปลวก ตอนนี้มีคนมาบอกว่าหล่อ เรียนเก่งอย่างงู้นอย่างงี้ ตอนสอบตั้งแต่ป.1ยันจบปริญญาตรีเนี่ย ไม่เคยอ่านหนังสือก่อนสอบเลยแม้แต่วิชาเดียว ไม่เคยสอบตก ไม่เคยซ้ำชั้น จบมาได้ก็โคตรจะบุญหัวแล้ว 23ปีที่ผ่านมา ชมก็ไม่ชม ช่วยก็ไม่ช่วย สนใจก็ไม่สนใจ แล้วอยู่ๆก็มาสนใจผมเอาอีตอนนี้ โลกนี้มันเป็นบ้าอะไรกันหมดแล้ว!!!!!?????"

"ทำไมล่ะ? ตอนเด็กถามมาได้ว่าฝันอยากเป็นอะไร แต่พอโตมาก็ไม่มีใครทำความฝันให้มันเป็นจริงซักคน ทำไมผมต้องตอบรับทุกคนในวันที่ทุกอย่างมันสายไปแล้วด้วย?"

"เพราะมันไม่มีใครช่วยใครไง ความฝันอะไรนั่นมันไม่มีวันเป็นจริงหรอก ไม่มีใครรับอะไรจากคนนอก ส่งงานเขียนไปสำนักพิมพ์ไหนก็ไม่รับ มันจะไปอยู่ได้ไงล่ะ อยากเป็นพระเอกอุลตร้าแมนน่ะใช่ แต่เขาไม่รับหรอกน่า 23ปีแล้ว เสียเวลามาตั้ง23ปีแล้ว 10กันยา อีก2เดือนข้างหน้าก็24ปีแล้ว การ์ตูนเรื่องแรกที่เขียน เขียนตั้งแต่ตอนป.5 แถมยังเขียนไม่จบด้วย ไม่เอาแล้ว ไม่เอา เพราะงี้ไง เลยปฏิเสธโอกาสทั้งหมดที่เข้ามาในชีวิต ปฏิเสธงานที่มีคนเสนอเข้ามาทั้งหมด ปฏิเสธความช่วยเหลือทั้งหมด ต่อให้มีแมวมองมาพาไปเป็นดาราก็ไม่เอา จะทำอะไรขอทำเอง ไม่ขอให้ใครพาไปที่ไหนหรือช่วยอะไรทั้งนั้น ขอปฏิเสธทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตทั้งชีวิต

"ไม่ต้องการความช่วยเหลือ"

 ผมเกลียด โกรธ โมโห อึดอัด คับข้องใจ กับตัวผมเองที่ทุกอย่างในชีวิตอยู่กับที่ไม่เคยไปถึงไหนเต็มทีแล้ว รู้สึกเสียเวลาเปล่า ผมไม่อยากทำเต็มทนแล้ว

 มีเรื่องตลกจะมาเล่าให้ฟัง

 "มีเด็กคนหนึ่ง ฝันอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ เด็กคนนั้นก็พยายามบรรลุวัตถุประสงค์นั้น เพราะเมื่อที่บรรลุวัตถุประสงค์นั้นแล้ว จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ เพราะเมื่อที่บรรลุวัตถุประสงค์นั้นแล้ว คราวนี้จะไปทำอะไรก็ได้ ทีนี้ ตอนเรียนมัธยม มันโดนเพื่อนแกล้งทุกวัน ทุกคาบ เด็กคนนั้นระบายความโกรธไม่ได้ เด็กคนนั้นวางแผนรับมือเพื่อนของตัวเองไม่ได้ พอจบมัธยมมา เด็กคนนั้นนึกจะว่าจะรอดแล้ว แต่วงศ์ตระกูลของเด็กคนนั้นเห็นแก่ตัว จนเด็กคนนั้นหันไปสร้างสัตว์ประหลาดและพยายามหาวิธีย้อนเวลาเพื่อจะแก้แค้น พอเวลาผ่านไปหลาย หลายปี สัตว์ประหลาดก็สร้างไม่ได้ซักที ย้อนเวลาก็ย้อนเวลาไม่ได้ จนใกล้จะถึงอายุ30 เด็กคนนั้นก็คิดได้ว่า เด็กคนนั้นเสียเวลาไปกับอะไรก็ไม่รู้ และมันไม่ใช่วัตถุประสงค์ของตัวเอง ก็เลยเปลี่ยนแผนใหม่หมด แต่เด็กคนนั้นก็ฆ่าตัวตาย แต่เด็กคนนั้นไม่ได้ฆ่าตัวตายแต่โดนเพื่อนที่แกล้งตอนเรียนมัธยมฆ่า แต่ถึงแม้ทั้งเพื่อนของเด็กคนนั้น แม้ทั้งวงศ์ตระกูลของเด็กคนนั้น จะรู้แล้วว่าเด็กคนนั้นไม่ได้ฆ่าตัวตาย รู้แล้วว่าเด็กคนนั้นถูกฆ่า แต่ก็ปกปิดความจริงกับทุกคนอยู่ดี แต่ก็บอกกับทุกคนว่าเด็กคนนั้นฆ่าตัวตายอยู่ดี แล้วก็เอาทุกอย่างของเด็กคนนั้นไปใช้จนหมด ไปใช้ซื้อรถหรูราคาแพง ไปใช้ซื้อหนังการ์ตูนโป๊ ไปซื้ออนิเมชั่นโป๊ เอาทุกอย่างของเด็กคนนั้นไปแจกให้คนอื่น เอาทุกอย่างไปใช้ให้กับตัวเองหมด

รู้ไหม ทำไมเป็นเรื่องตลก?

เด็กคนนั้นรู้ว่าตัวเองเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ และผิดวัตถุประสงค์ ไม่ใช่วัตถุประสงค์ เด็กคนนั้นเลยล้มเลิกแผนในตอนนั้นหมด และเริ่มใหม่ บรรลุวัตถุประสงค์ของตัวเองใหม่ แต่คนอื่นเอาแต่เสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระจนถึงอายุที่จะตายกันอยู่แล้ว เอาแต่เห็นแก่ตัว แล้วก็ไม่คิดว่าตัวเองเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ ไม่คิดว่ามันผิดวัตถุประสงค์ของตัวเองไหม? เอาเวลาทั้งชีวิตของตัวเองไปทิ้ง แล้วมาบ่นตอนใกล้ตายว่าไม่รู้จะอยู่ต่อได้ถึงเมื่อไหร่หรือจะตายเมื่อไหร่ แล้วก่อนหน้านั้นมัวแต่ทำอะไรอยู่? ทำไมเอาแต่เสียเวลา? แล้วยังทำให้เด็กคนนั้นเสียเวลาทั้งชีวิตไปอีก ทั้งการกลั่นแกล้ง นินทาหลับหลัง อิจฉาริษยา ตอบสนองความเห็นแก่ตัวของตัวเองอย่างเดียว ทำร้ายคนอื่นทางกาย ทำร้ายคนอื่นทางวาจา ทำร้ายคนอื่นทางใจ แล้วทำให้เด็กคนหนึ่งเสียเวลาชีวิตไปทั้งชีวตอีก เพราะยังงี้มันถึงได้เป็นเรื่องตลกไง

 อยากฟังเรื่องตลกเรื่องที่2ไหม?

เหมือนเรื่องแรกเป๊ะๆเลย แต่ต่างกันอยู่25%

 "มีเด็กคนหนึ่ง ฝันอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ เด็กคนนั้นก็พยายามบรรลุวัตถุประสงค์นั้น เพราะเมื่อที่บรรลุวัตถุประสงค์นั้นแล้ว จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ เพราะเมื่อที่บรรลุวัตถุประสงค์นั้นแล้ว คราวนี้จะไปทำอะไรก็ได้ ทีนี้ ตอนเรียนมัธยม มันโดนเพื่อน